Húsfreyjan - 01.09.1957, Qupperneq 13

gera og það, sem hann vissi í hjarta sínu
að hann vildi gera, og á skálunum hélt
hönd hins veika barns.
Ef hann væri staddur í sextíu mílna
fjarlægð og barnið í rúminu væri Nick
litli og það væri María, sem bæri hina
hljóðu kvöl að baki hans? 1 huga hans
kom eiðurinn, sem hann hafði svarið, en
viljað gleyma .... ,,Megi mér auðnast á
meðan ég held þenna eið, að njóta lífsins,
rækja starf mitt og hljóta virðingu ann-
arra manna . . . .“
Njóta lífsins, rækja starf mitt og hljóta
virðingu annarra manna. Hann settist
aftur.
„Það er ein saga,“ sagði hann, „sem
dvergarnir hafa leyft mér að segja þeim
börnum einum, sem þeim þykir vænzt
um. Eins og þú veizt, Anita, þá sofa
dvergarnir á daginn og vinna á næturnar.
Þú skilur, að fyrst þeir vinna á næturnar,
þá þurfa þeir engan næturvörð.“ Nú beitti
hann rödd sinni eins og forðum, veitti
styrk sínum og ró til sjúklingsins.
„En á daginn, þegar þeir sofa, þá þurfa
dvergarnir að fá sér varðmann, sem sefur
vel á næturnar og er glaðvakandi á dag-
inn, helzt stúlku, sem þeir geta breytt í
kóngsdóttur."
Telpan var ekki sein á sér. „Gæti ég
orðið kóngsdóttirin þeirra?“
„Hver veit? Ef þú ferð strax að sofa,
þá gæti ég borið þér vel söguna. Þá segði
ég kannske við þá: Dvergar góðir! Anita
Jensen ætti að verða kóngsdóttirin ykk-
ar. Hún er greind telpa og sefur vel á
næturnar.“
„Vertu svolítið lengur hjá mér, jóla-
sveinn.“
„Ég skal gera það, Anita. Sjáðu nú
til------“ Hann vafði ábreiðuna að litlu
öxlunum. Allir urðu hljóðir og eftirvænt-
ingarfullir, en barnið andvarpaði, geisp-
aði. Einhvers staðar í húsinu sló klukka
níu slög.
Barnið stundi aftur, þreifaði á svip-
unni og dró hana að sér. Svo geispaði
hún á ný og takið á hönd Nicks linaðist.
„Góða nótt, jólasveinn," hvíslaði hún.
Hjarta Nicks tók viðbragð af fögnuði,
þegar augu hennar lukust aftur.
„Góða nótt, Anita,“ sagði hann lágt.
Hönd barnsins rann úr lófa hans. And-
ardrátturinn varð djúpur og jafn.
Morton læknir laut yfir rúmið. „Henni
batnar,“ hvíslaði hann. „Hún sefur.“
Hann tók ofan gleraugun og þerraði þau.
Nick Tierney reis á fætur og fór út úr
herberginu og inn til sín. Hann fór úr
jólasveinsbúningnum og vafði honum ut-
an um skeggið og stígvélin. Hann ætlaði
að skilja það eftir hjá vökumanninum í
vöruhúsinu. Svo tók hann ferðatösku sína
og fór að láta ofan í hana.
Morton læknir og Jensen komu inn.
Þeir reyndu að þakka honum. Nick vissi,
að honum bar að þakka þeim. Jensen fór
brátt út aftur.
„Er of seint fyrir yður að fara aftur í
vinnuna?“ spurði Morton. „Mér þykir
fyrir því —“
„Nei, það er ekki of seint.“ Hann
smeygði sér í frakkann, setti upp hattinn
og sneri sér við til að grípa töskuna.
Morton sneri sér líka við og heyrði að
Tierney greip andann á lofti, er hann
gerði sér ljóst, að nafnið, sem þrykkt var
á töskuna, blasti við Morton.
„Nicholas Tierney, læknir.“
„Þér eruð þá búinn að frétta það,
læknir?“ spurði Morton og starði á hann.
Tierney hleypti brúnéum. „Frétta
hvað?“ Hann greip töskuna.
„Dagblöðin gerðu ekki mikið úr frétt-
inni, en það var skýrt mjög greinilega frá
þvi öllu í tímariti læknafélagsins. Yfir-
læknirinn sagði af sér í vikunni sem leið
og játaði yfirsjón sína, sem hann hafði
látið yður gjalda. Hann mælti ákaflega
með yður í ábyrgðarstöðu. Komið, ég skal
aka yður á járnbrautarstöðina. Yðar er
beðið.“
Hríðin lamdi utan lestina, sem þaut
áfram þessa köldu aðfangadagsnótt, lest-
ina, sem flutti heim til ástvinanna og
ævistarfsins manninn, sem svo litlu mun-
aði, að örlögin bæru of langt af leið.
HÚSFREYJAN 13