Húsfreyjan - 01.09.1957, Blaðsíða 26

enginn veitti mér minnstu athygli? Hin-
rik hafði fleygt gjöfinni minni undir borð,
svo að það var ekki nema sanngjarnt, að
ég fengi einhverjar sárabætur. Ég hafði
heppnina með mér og fyllti hinn vasann,
án þess að nokkur yrði þess var. Mér
fannst ég vera að hefna þeirrar auðmýk-
ingar, sem ég hafði orðið að þola fyrr um
kvöldið. Pési myndi verða stóreygur, þeg-
ar hann sæi það, sem ég kæmi með. Hann
var ekki annað en barn og hafði hlakkað
til þess arna í laumi. Ég steingleymdi því,
að ég hafði sjálfur hlakkað til þessa
kvölds. Ég var nú orðinn svo stór, að það
var mál til komið, að ég færi að létta
undir með pabba, þegar hann þarfnaðist
hjálpar minnar svo mjög, sem raun bar
vitni.
★
Klukkan níu um kvöldið lauk afmælis-
veizlunni og við þustum fram í anddyrið
til þess að leita að yfirhöfnum okkar. Ég
vissi upp á hár, hvar frakkinn minn hékk
og flýtti mér í hann. Hinrik og móðir hans
stóðu við dyrnar, og ég kvaddi þau og
þakkaði fyrir heimboðið. Mamma Hinriks
spurði mig, hvort ég væri veikur, ég væri
svo fölur, en ég gat engu svarað og hún
lét það gott heita. Mér til mikillar skelf-
ingar fann ég allt í einu, að frakkavas-
arnir mínir voru tómir. Hvernig átti ég
að geta komið upp nokkru orði, þegar ég
var orðinn uppvís að þjófnaði?
Ég ætlaði að forða mér sem fætur tog-
uðu, en þá gerðist óvæntur atburður. Óli
feiti stóð í miðju anddyrinu og orðlaus af
undrun dró hann banana upp úr báðum
frakkavösunum. Hann var svo agndofa,
að hann reyndi ekki að malda í móinn,
þegar hæðnishrópin gullu við allt í kring-
um hann: „Fékkstu ekki nægju þína,
auminginn! Þurftirðu líka að nesta þig
heim? Á ég ekki að útvega þér tösku eða
körfu? Kannske þú komir aftur á morgun
og haldir áfram að næra þig?“
Ég gerði enga tilraun til að koma Óla
til hjálpar. Það var ekki fallegt af mér,
það játa ég, en hann hafði sjálfur fyrir-
gert allri samúð. Hann hafði gert mig að
skotspæni allra drengjanna, og nú hefndi
ég mín. Enginn myndi trúa honum, þegar
hann loksins hefði náð sér svo, að hann
reyndi að afsaka sig. Nei, enginn myndi
trúa honum né leggja honum lið.
Það rigndi ennþá. Ég fór fyrstur allra
og ég mætti pabba við hliðið. Hann hafði
staðið í skjóli við tré og beðið mín. Hann
spurði, hvernig ég hefði skemmt mér, og
þegar ég svaraði engu, spurði hann einsk-
is frekar. Ég veit ekki, hvort hann skildi
mig, en ég held það þó. Og ég var honum
þakklátur fyrir að segja ekki fleira.
Ég greip í handlegg hans og við leidd-
umst upp brekkuna á móti regninu, sem
lamdi andlit okkar.
S. Á. þýddi.
Orðsending.
,,Húsfreyjan“ þakkar skilvísa greiðslu
öllum hinum mörgu einstöku kaupend-
um og innheimtumönnum blaðsins, sem
þegar hafa gert skil fyrir þennan 8. árg.
Jafnframt eru þeir, sem enn hafa eigi
greitt blaðið, vinsamlega minntir á að
gera það sem fyrst. Gjalddagi er, sem
kunnugt er, fyrir 1. okt. ár hvert.
Afgreiðslu og innheimtu annast nú
Svafa Þórleifsdóttir, Framnesveg 56 a.
Kaupendur blaðsins eru beðnir velvirð-
ingar á þeim drætti, sem orðið hefur á
útkomu þessa síðari hluta 8. árgangs.
Verður hér gerð nokkur grein fyrir or-
sökum þess. Útkoma 3. heftis tafðist
vegna þess að landsþing K. í. var eigi
haldið fyrr en í september. Kjörtxmabil
fyrri útgáfustjórnar var útrunnið í lok
júnímánaðar síðastl., en ný ritstjórn
varð ekki kosin fyrr en á landsþinginu.
Vegna þessa var sú ákvörðun tekin, að
3. og 4. tölublað yrði sameinað, án þess
þó að kaupendur misstu nokkurs í, hvað
lesmál snertir. Áformað var að þetta tvö-
falda tölublað kæmi talsvert fyrr út en
raun er á orðin. En sá dráttur er ein-
göngu af völdum veikinda (inflúensu).
26 HÚSFREYJAN