Húsfreyjan - 01.09.1957, Blaðsíða 18

Húsfreyjan - 01.09.1957, Blaðsíða 18
í ljóðabókinni Hrafnamál, eftir Þor- stein Valdimarsson, er kvæði sem heitir Söknuður og er svona: Hver af öðrum til hvíldar rótt halla sér nú og gleyma vöku dagsins um væra nótt vinirnir gömlu heima. Þó leið þín sem áður þar liggi hjá er lyngið um hálsa brumar, mörg höndin, sem kærast þig kvaddi þá, hún kveður þig ekki í sumar. Og andlitin, sem þér ætíð fannst að ekkert þokaði úr skorðum — hin sömu, jafn langt og lengst þú manst — ei ljóma nú við þér sem forðum. Og undrið stóra, þín æskusveit, mun önnur og smærri sýnast. Og loksins felst hún í Iitlum reit af Ieiðum, sem gróa og týnast. Efalaust fer mörgum sem mér við lest- ur þessa kvæðis. Hugurinn hvarflar til bernskustöðvanna og vitjar leiðanna í kirkjugarðinum heima. Á huga minn sóttu minningar um tvær konur, er nú hvíla í Vallakirkjugarði í Svarfaðar- dal, minningar, sem mótaðar eru viðhorfi unglings, er yfirgefur æskustöðvarnar fyrir tvítugsaldur og því metur þar menn og málefni eftir því, hvernig þeir skír- skota til tilfinninga hans. öldruð kona spinnur á rokk og segir barni sögu. Þessi minningamynd er sameign flestra þeirra, er ólust upp á íslenzkum sveitaheimilum á fyrstu tugum þessarar aldar. I bernskuminningum mínum má segja að fyrir beri fyrst og síðast sögu- konuna við rokkinn — Guðrúnu Sigur- jónsdóttur. Aldrei hef ég spurt um, hvaða ár hún kom á heimili foreldra minna að Völl- um. Hún var þar frá því ég fyrst man eftir mér — ein af meginstoðum tilver- unnar, sem óhugsandi var að hyrfi eða breyttist. Eldri og lífsreyndari heima- mönnum en mér hefði efalaust líka þótt skarð fyrir skildi, hefði hún horfið frá okkur fyrr en raun varð á. 1 bernsku skorti mig stundum jafn- aldra leikfélaga og leitaði því oft dægra- dvalar hjá fullorðna fólkinu. Guðrún sat löngum við spuna á vetrum og var mér allra meina bót að setjast hjá henni og biðja um sögu. „Hvað viltu heyra?“ „Þegar þú varst lítil,“ voru oftast inn- gangsorðin. Svo rak hver sagan aðra — atvik úr æsku þeirra, er voru unglingar kringum 1880, þegar lífsbaráttan var ómild sakir harðæra og fátæktar, en skemmtanir og annar munaður af skorn- um skammti. Siðan komu huldufólks- sögur og ævintýri. Töfrar þessara stunda fyrnast aldrei. Óhætt var að bera fram spurningar og athugasemdir, án þess að óttast þyrfti spott eða köld svör. Guð- rún skildi börn, skildi, að þeirra sorgir og vandamál eru þeim ekki léttbærari fyrir það, að þau kunna að vera smá- vægileg í augum hinna fullorðnu. Af Guðrúnu á ég aðeins eina ljósmynd, smámynd, sem tekin er á hlaðinu á Völl- um. Þar standa þær hlið við hlið, móðir mín og hún, og haldast í hendur. Slík mun samvinna þeirra hafa lengst af ver- ið þá áratugi, er þær voru samvistum. 18 HÚSFREYJAN
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Húsfreyjan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Húsfreyjan
https://timarit.is/publication/831

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.