Húsfreyjan - 01.09.1957, Síða 19

Ef móðir mín var fjarverandi, sóttum við
börnin jafnan góð ráð og leyfi til Guð-
rúnar, er gjarna annaðist bústjórn þá
daga.
Margur er sá staður í æskusveit minni,
sem vafinn er ljóma sagnanna hennar
Gunnu og aldrei fæ ég þakkað allar þær
stundir, er hún leiddi mig á vit við fegurð
þjóðsagna og ævintýra, svo gleymdist
hver sorg, er barnshugann hrærði.
Seinni hluta ævinnar dvaldi Guðrún að
Þverá hjá syni sínum og tengdadóttur,
en til hinzu hvíldar flutti hún aftur heim
að Völlum.
Sólbjartan sumardag hoppa ég, fremur
en geng, suður reiðgöturnar frá Völlum,
tíu ára telpukorn í rauðum kjól. Ég á
að fara sendiferð að Hofi. Allt leikur í
lyndi, ýmist syng ég við raust eða geri
mér upp ýmsa leiki og er brátt komin
hálfa leið. Þá skipast snöggt um mín mál
— nautin á Hofi eru tjóðruð uppi á há-
um hól, spölkorn ofan við göturnar. Já,
tjóðruð eru þau, en hvenær getur ekki
tjóðurband brostið? Og ég hræddari við
naut en flest annað, er þar að auki í
rauðum kjól, sem kvað vera hættuleg-
astur allra lita í viðskiptum við naut. Á
ég að snúa aftur? Nei, það væri óbæri-
leg smán. Skríða skorningana? Of langt
eftir. Þá grípur mig önnur hugsun.
Hvað ætli að hún Ingibjörg á Hofi
segði, ef hún sæi, að ég væri hrædd við
bundin naut?
Hún Ingibjörg, sem áreiðanlega er ekki
hrædd við nokkurn skapaðan hlut í öll-
um heiminum. Ég set í mig kjark, tek
til fótanna og hleyp allt hvað af tekur,
þar til ég kem á hæðina norðan við Hofs-
bæinn. Þaðan geng ég hægt og rólega,
eins og ekkert hafi í skorizt, inn í eldhús
til Ingibjargar og ber upp erindið. Vera
má, að mér hafi dvalizt eitthvað eilítið
lengur en venjulega yfir góðgerðunum við
hvítskúraða eldhúsbekkinn undir norður-
glugganum, áður en ég legg aftur af stað.
En sömu leið fer ég aftur til baka, stað-
ráðin i að láta Ingibjörgu ekki sjá á mér
neinn ótta.
Hvernig er hún svo í hátt þessi kona,
sem ég í bernsku minni var svo viss um
að kynni ekkert að óttast?
Ingibjörg Þórðardóttir var með
minnstu konum á vöxt, grannholda og
skarpleit, lágtöluð, en fastmælt. Augun
hljóta að hafa vakið trú mína á hugrekki
hennar — blágrá, ókvikul augu, er stund-
um brá fyrir stálbliki x.
Fimmtán ára gömul sat ég á vetrar-
kvöldi í baðstofunni á Hofi. Ingibjörg
sagði mér þá frá búferlaflutningi þeirra
hjóna, frá Syðra-Hvarfi að Hofi. Sú frá-
sögn varð mér minnisstæð. Á Syðra-
Hvarfi kvaðst hún ekki hafa fest yndi
eftir andlát elztu dóttur sinnar og var
því hvetjandi skiptanna. Heldur myndi
nútímakonu þykja ófýsileg aðkoma að
nýjum bólstað, eins og þar var. Meðal
annars fennti inn á hjónarúmið fyrstu
nóttina, er þau sváfu þar og mjólk fraus
í barnskönnu, er stóð við stokkinn. Van-
höld urðu mikil á búsmala, er þarna var
óhagvanur hið fyrsta ár og fleiri óhöpp
steðjuðu að. Þótti Ingibjörgu sem sumt
af venzlafólki hennar kynni að leggja
henni til lasts að hafa hvatt til þessarar
ráðabreytni. ,,Þá hét ég því, að ég skyldi
ekki láta mitt eftir liggja til að sýna, að
búandi væri á Hofi,“ sagði hún í sögulok.
Seint mun hún hafa gleymt þeirri heit-
strenging, enda efndirnar fullkomnar.
Síðasti fundur okkar Ingibjargar
varð, er hún lá banaleguna. Strax og ég
kom inn í stofuna til hennaar þá greip
mig sama tilfinningin og í bernsku. Ótt-
inn átti þar ekkert griðland. Enn var
stefnt að settu marki: Að lifa með sæmd
og deyja með sæmd.
—o—
Bjartar bernskuminningar eru sívak-
andi gleðigjafi. Þær á ég í ríkum mæli
og fæ aldrei fullþakkað, hvorki þessum
tveimur látnu konum né öðrum forn-
vinum.
Sigríður S. Thorlacius.
HÚSFREYJAN 19