Húsfreyjan - 01.09.1957, Qupperneq 22

í fyrsta skipti, sem við höfðum svona lítið
tré.
Áður höfðum við líka haft jólatré, sem
náðu alla leið upp í loft, en í þetta sinn
sagði pabbi, að stóru trén hefðu öll verið
búin, þegar hann kom í jólatréssöluna,
svo að við urðum að láta okkur nægja
þetta litla tré.
„Það er ekki hægt að láta kanínur
stökkva út úr nefinu á manni,“ sagði
Jörgen, vantrúaður eins og venjulega, og
hélt áfram að borða. Hann las svo mikið,
að hann vissi alla hluti, svo að ég hreyfði
engum mótmælum. Ég var líka sjálfur í
nokkrum vafa um, að þetta væri fram-
kvæmanlegt.
„Við verðum nú að spyrja pabba þinn,
hvort þú megir fara.“ Það var mamma,
sem skaut þessu inn í umræðurnar. Ég
leit óttasleginn í áttina til pabba. Ég hafði
samstundis þegið boðið, svo að Hinrik
bjóst við mér. Hvers vegna skyldi ég ekki
mega fara? Það var þó ekki daglegur við-
burður, að mér væri boðið til veizlu.
„Við tölum um það seinna. Farðu nú
að borða.“ Pabbi batt enda á málið án
þess að gefa ákveðið svar og ég reyndi
að hafa hugann við matinn. Pési horfði á
mig hryggur á svip eins og hann vildi
sýna mér þögula hluttekningu, en ég var
ekki í skapi til að veita slíkri meðaumkun
viðtöku. Ég var vonsvikinn og ég skildi
ekki foreldra mína. Ég beit á jaxlinn og
reyndi að láta eins og ekkert væri. öll-
um bekknum var boðið og svo mátti ég
ekki fara. Hvrenig gat pabbi fengið af
sér að banna mér að fara? Ég skildi hann
ekki.
Enginn mælti orð frá vörum, meðan
lokið var við að borða. Þegar staðið var
upp frá borðum fór pabbi inn í svefnher-
bergi til að leggja sig. Ég vonaði, að hann
segði eitthvað, áður en hann lokaði dyr-
unum. En hann sagði ekkert. Hann hafði
líklega gleymt mér.
★
Seinna um daginn kom mamma upp í
herbergið okkar. Hún sagði Pésa og Jör-
gen að fara niður og þá vissi ég, að hún
ætlaði að tala við mig. Við Pési höfðum
verið að leika okkur að tindátunum, sem
við fengum í jólagjöf, en ég hafði ekki
verið með hugann við leikinn. Pési spurði
hvað eftir annað, hvort við fengjum ban-
ana í ábæti hjá Hinrik, og ég vissi ekki,
hverju ég átti að svara. Pési var mjög
sólginn í banana og hann hætti aldrei að
spyrja, fyrr en hann fékk viðunandi svar.
„Nú ert þú orðinn svo stór drengur.“
Mamma settist við gluggann og dró mig
að sér.
Ég var alltaf stór drengur, þegar hún
þurfti að tala um eitthvað leiðinlegt, og
mér varð órótt innanbrjósts. Var hún
búin að tala við pabba? Gat það verið,
að ég fengi ekki að fara í afmælisveizl-
una?
„Þætti þér mjög leiðinlegt að komast
ekki í afmælið?“ spurði hún, en hún sá
svarið víst samstundis á svip mínum, því
að hún bætti við:
„Pabbi þinn hefur ekki mikil auraráð
um þessar mundir, og þú átt enga lakk-
skó, svo að þú getur ekki farið. Við skul-
um hafa happdrætti um myndirnar af
jólatrénu í staðinn.“
„Ég þarf enga lakkskó," sagði ég ákaf-
ur. Ég gat ekki hugsað til þess að verða
af veizlunni bara af því að ég átti enga
lakkskó. Hvað gerði það líka til? Það var
reyndar ákaflega skemmtilegt að stofna
til happdrættis, en myndunum fengjum
við hvort sem væri að skipta á milli okk-
ar, þegar trénu yrði fleygt. — Og pabbi
Hinriks hafði útvegað raunverulegan
töframann.
„Og úr því að Hinrik á afmæli, verð-
urðu líklega að gefa honum eitthvað.
Pabbi þinn hefur enga peninga aflögu til
að kaupa afmælisgjafir.“ Mamma var
mjög alvörugefin, og ég var með grát-
stafinn í kverkunum. Þessi athugasemd
var langtum erfiðari viðfangs en hin
fyrri. Auðvitað varð ég að gefa Hinrik
eitthvað eins og hinir. Það var hverju
orði sannara. Ég vildi heldur vera heima
22 HÚSFREYJAN