Húsfreyjan - 01.09.1957, Síða 23

en koma í afmælið með tvær hendur
tómar.
Ég leit á tindátana mína og kvaddi þá
í huganum. Það voru tólf riddarar og
Pési átti aðra tólf alveg eins. Jörgen hafði
heldur kosið bók, og við fengum ekki aðr-
ar jólagjafir þetta árið. Ef ég gæfi Hinrik
tindátana mína, væri hann fullsæmdur af
þeirri gjöf.
En það var þungbært að láta þá frá
sér svona fljótt og Pési lánaði engum
leikföngin sín. Ég vissi, að ég fengi aldrei
að leika mér að hans dátum.
„Ég gæti gefið honum tindátana mína,“
sagði ég við mömmu, og hún klappaði
mér á kollinn svo undarlega blítt. Hún
horfði um stund út um gluggann og þegar
hún svaraði, var rödd hennar óskýr eins
og hún varð venjulega, ef mamma vikn-
aði.
,,Ef þú vilt fórna tindátunum þínum,
skaltu líka fá að fara.“ Hún stóð á fætur.
Mig langaði mest til að dansa af gleði.
Ég hafði geymt kassann utan af tindát-
unum, svo að gjöfin gat litið vel út. Fram
á sunnudag voru tindátarnir mín eign, og
ef ég færi vel með þá, hlyti að vera óhætt
að nota þá þangað til.
Mamma þaggaði niður í mér: ,,Þú mátt
ekki hafa hátt. Pabbi þinn sefur,“ og ég
þagnaði, þó að það væri allt annað en
auðvelt eins óg á stóð.
Svo klappaði hún mér á kinnina og
þurrkaði sér um augun, en ég gerði mér
ekki frekari rellu út af því, hvernig henni
var innanbrjósts. Ég hljóp á undan henni
ofan stigann til þess að finna Pésa. Hann
var sá eini, sem skildi til fullnustu, hví-
líkan atburð ég átti í vændum á sunnu-
dagskvöldið.
Ég fann hann niðri í kjallara. Hann sat
á kartöflukassanum og barði fótastokk-
inn. Hann samgladdist mér af heilum hug
og spurði í barnslegri einlægni: „Held-
urðu, að þið fáið banana í ábæti?“
★
Það var rigning á sunnudaginn. Veizl-
an hjá Hinrik átti að byrja kl. 4 og ég
lagði tímanlega af stað. Pabbi hafði lofað
að sækja mig um níuleytið og hann hafði
meira að segja óskað mér góðrar skemmt-
unar. Pési litli og mamma stóðu við
gluggann og veifuðu til mín, þegar ég
labbaði af stað með tindátakassann í
hendinni. Jörgen hafði hjálpað mér að
búa um tindátana, og hann gekk svo
snyrtilega frá þeim, að engum gat dottið
annað í hug en að þeir kæmu beint úr
verzluninni. Þau ætluðu öll að vaka eftir
mér, svo að ég gæti sagt þeim allt, sem
við hafði borið í veizlunni.
Ég bretti frakkakraganum upp og
þrammaði af stað. Hinrik átti heima á
fallegum stað í útjaðri bæjarins, og þang-
að var löng leið heiman frá mér. Pési
hafði spurt mig í laumi, hvort ég gæti
ekki fært honum einn banan, þegar ég
kæmi heim, en ég þorði ekki að lofa því.
Eg hafði reyndar heyrt því fleygt í skól-
anum, að við myndum fá bæði banana
og ís. En skyldi það ekki vera eitthvað
orðum aukið?
Fyrst um sinn ætlaði ég að láta mér
nægja að hlakka til að sjá svipinn á
Hinrik, þegar hann opnaði böggulinn frá
mér. Mér var kunnugt um, að hann safn-
aði tindátum, og hann átti áreiðanlega
ekki þessa gerð. Að minnsta kosti hafði
ég aldrei séð fallegri riddara og það var
sárt að missa þá.
Ung stúlka kom til dyra, bauð mér inn
og hengdi frakkann minn upp hjá hinum
drengjafrökkunum x anddyrinu. Það var
svo þykk ábreiða á gólfinu, að fótatak
okkar heyrðist ekki. Ég hafði flýtt mér
eftir megni, en samt var ég meðal síðustu
boðsgestanna. Þegar ég kom inn stóðu
flestir drengjanna úr bekknum í. hnapp
utan um Hinrik við borðið, sem gjöfun-
um hafði verið raðað á.
Þeir voru niðui-sokknir í að skoða gufu-
vél og veittu mér enga eftirtekt fyrst í
stað, en allt í einu kom Hinrik auga á
böggulinn, sem ég hélt á og rétti fram
höndina til að taka við honum. Allra augu
mændu á hann, á meðan hann reif bréfið
utan af bögglinum.
HÚSFREYJAN 23