Húsfreyjan - 01.09.1957, Síða 24

Ég aðgætti svip hans og þóttist viss
um, að gjöfin vekti óskipta aðdáun.
En það sást ekkert gleðibragð á andliti
hans og það kenndi einskis fagnaðar í
röddinni, þegar hann sá, hvað í kassanum
var.
,,Nú .... tindátar," sagði hann aðeins.
Síðan rétti hann mér höndina. ,,Já, ég
þakka þér auðvitað fyrir gjöfina." Svo
hélt hann áfram að skoða gufuvélina.
Óli feiti glápti á mig og benti á borðs-
endann, þar sem heilli hersveit af tindát-
um hafði verið raðað. ,,Þú varst vitlaus
að koma með tindáta! Hinrik á víst ein
sex hundruð.“
Ég stóð kyrr í sömu sporum og sá ofur-
vel, hvílíkt flón ég hafði verið. Borðið
var hlaðið gjöfum, og þar gat að líta tin-
dáta í öllum regnbogans litum og búna
ólíkustu vopnum. Þar voru líka bílar,
flugvélar og rafknúin járnbrautarlest.
Tindátakassinn minn valt ofan á gólf
og lenti inn undir borðið og þar lá hann
nú og enginn gaf honum hinn minnsta
gaum. Ég hafði gefið Hinrik dýra gjöf af
fátækt minni, en hann renndi engan grun
í, hve dýrmæt hún var.
Það voru fjórar stóreflis lagkökur á
borðinu, og við vorum sextán, drengirnir.
En ég borðaði bara eina sneið. Mamma
Hinriks spurði undrandi, hvers vegna ég
vildi ekki meira, en ég sagðist ekki vera
svangur. Það var líka hverju orði sann-
ara. Hún gekk burt með fatið. Ég gat
ekki varizt þvi að gjóta augunum yfir að
gjafaborðinu, þar sem kassinn minn lá á
gólfinu fyrir innan einn borðfótinn, rétt
eins og honum væri ofaukið og yrði fleygt
hið allra fyrsta.
Ég tók ekki aftur gleði mína, fyrr en
töframaðurinn kom. Við höfðum leikið
okkur um hríð, en nú átti hann að
skemmta okkur, á meðan lagt væri á
borð. Við sátum í hring umhverfis hann,
og hann gerði furðulegustu hluti. Að vísu
töfraði hann ekki kanínur út úr nefinu á
neinum okkar, en hann lét kanínur hoppa
upp úr pípuhatti, sem virtist galtómur.
Þær voru tvær, ósköp litlar og lafhrædd-
ar og stukku undir skáp, en strákarnir
voru ekki seinir á sér að handsama þær.
Hann gat líka breytt vatni í vín og tekið
peninga upp úr læstum bauki. Ég fékk
leyfi til að skoða baukinn, áður en hann
tók til við töfrabrögðin, og gat borið vitni
um, að hann var galtómur, en þegar töfra-
maðurinn opnaði hann, var hann fullur
af fimmeyringum. Því næst bað töfra-
maðurinn mig að lána sér annan lakkskó-
inn minn. Ekki veit ég, hvers vegna hann
valdi mig, sennilega af því að ég sat næst-
ur honum, en ég tók af mér skóinn í
mesta sakleysi. Ég botnaði ekkert í, af
hverju drengirnir fóru að hlæja, þegar ég
rétti honum hann.
„Þetta er dálaglegur lakkskór," gall í
óla feita og töframaðurinn bætti við:
,,Já, þetta getur einna helzt kallazt inni-
skór, en það er svo sem vel hægt að nota
hann fyrir því!“ Og svo tók hann lifandi
kanarífugl upp úr skónum. Ég fann, að
ég stokkroðnaði og mér fannst mér enn-
þá meira ofaukið en áður. Töframaður-
inn hélt þannig á skónum, að allir hlutu
að reka augun í, að reimin var hnýtt sam-
an á tveim stöðum. Ég hafði sagt mömmu
frá því, að reimin hefði slitnað, en hún
hafði þá enga aura handbæra í svipinn
og við það sat.
Mig fór að langa heim, þó að afmælis-
veizlan stæði sem hæst. Ég fékk skóinn
minn aftur, og töframaðurinn hélt áfram
sýningunni, en mér fannst ekki jafnmikið
til um töfrabrögð hans og áður. Mér varð
litið á félaga mína, einn af öðrum og ég
sá, að þeir voru allir betur klæddir en
ég. Ég hafði aldrei veitt því eftirtekt fyrr,
að verulegur munur væri á klæðaburði
okkar, en nú gekk ég þess ekki lengur
dulinn, að svo var. Ég var líka sá eini,
sem ekki var í lakkskóm, og það olli mér
óþægindum. Ég hafði alltaf haft mestu
skömm á lakkskóm, en á þessu augnabliki
óskaði ég þess af innsta hjartans grunni,
að ég hefði eina á fótunum.
En ég átti eftir að þola ennþá sárari
niðurlægingu, áður en setzt væri að borð-
um. Töframaðurinn hafði lokið brögðum
24 HÚSFREYJAN