Húsfreyjan - 01.09.1957, Qupperneq 25

r
VETRARVÍSA
Stjarnan lýsir stillt og skygn
stefnu vísar sundin.
Fjöllin rísa í fannatign,
fljót eru ísum bundin.
Halla Loftsdóttir.
v_____________________________________y
sínum, en við sátum kyrrir og biðum þess,
að okkur yrði vísað til borðs. Sumir
drengjanna reyndu að skýra hin dular-
fullu töfrabrögð, en aðrir voru orðnir
þreyttir og nenntu ekki að taka þátt í
samræðunum. Einu sinni, þegar hlé varð
á masinu, sneri Óli feiti sér allt í einu
að mér og sagði:
„Er það satt, að þú verðir tekinn úr
skólanum?"
Spurningin kom alveg flatt upp á mig,
og þegar drengirnir litu allir spyrjandi á
mig, varð ég enn vandræðalegri. Hverju
átti ég að svara? Mamma hafði minnzt
á, að ef til vill yrði ekki hjá því komizt
að setja okkur Jörgen í ódýrari skóla, en
ég hafði ekki trúað henni. Hvers vegna
ætti að senda okkur í annan skóla, þegar
okkur féll svo ágætlega í þeim, sem við
vorum í?
Eg komst ekki hjá því að svara ein-
hverju og sagði því: „Hvers vegna ætti
svo sem að taka mig úr skólanum?“
Og það stóð ekki á svarinu. Óli yppti
öxlum og sagði yfirlætislega: „Ja, pabbi
þinn hefur tæplega efni á að láta þig
ganga í okkar skóla, þegar honum verður
sagt upp starfinu. Það eru engar horfur
á, að honum batni.“
Ekki veit ég, hvaðan Óla kom þessi
vitneskja, en í einu vetfangi sá ég í nýju
ljósi ýmis atvik, sem gerzt höfðu heima
síðustu mánuðina, eftir að pabbi hætti
störfum, og ég fylltist reiði.
Á þessari stundu hataði ég Óla, og ég
hataði alla félaga mína. Þeir störðu á mig,
eins og ég væri einhver furðuskepna, sem
hefði álpazt inn í stofuna til þeirra og
þyrfti rannsóknar við. Þeir voru miskunn-
arlausir og harðir á svip, eins og börn ein
geta verið, þegar enginn fullorðinn er við-
staddur. Mig langaði mest til að forða
mér út og fara heim og taka í höndina á
pabba, en ég gat hvorki hrært legg né lið.
Ég var eins og fangi mitt á meðal þeirra,
og mér var ekki undankomu auðið.
Ung stúlka kom inn og bauð okkur að
setjast að borðum og drengirnir tóku á
rás inn í borðstofuna og settust. Ég lötraði
inn á eftir þeim nauðugur, viljugur, því
að ég hafði þegið heimboð Hinriks og gat
ekki farið heim, án þess að vekja almenna
athygli, fyrr en veizlan væri á enda.
Ég man ekki lengur, hvaða mat við
fengum. Ég man það eitt, að ég sat þögull
og yfirgefinn, en félagar mínir léku á als
oddi. Það var fjölmennt í stofunni, en
samt var ég aleinn. Ég tók við fötunum,
sem að mér voru rétt, og rétti þau áfram
án þess að snerta matarbita. Það var eins
og ég væri í rauninni hvergi nærri. Að
vísu sat ég við þetta borð og handlék hníf
og gaffal, en hugur minn var víðs fjarri.
Ég sat bara og beið þeirrar stundar, er ég
losnaði úr þessari prísund og gæti farið
heim.
Seinna um kvöldið fengum við ávexti.
Það voru bornar fram þrjár svo hroka-
fullar skálar af ávöxtum, að ég varð grip-
inn skyndilegri löngun til að stela handa
Pésa litla. Hann hafði beðið mig um einn
banana, og hann skyldi lika fá hann. Á
þessu heimili höfðu menn allt til alls og
enginn myndi hirða hót um nokkra ban-
ana.
Það var engum erfiðleikum bundið að
lauma ávöxtunum undir blússuna og kom-
ast fram í forstofuna, þar sem frakkinn
minn hékk. Hinir drengirnir höfðu tekið
eftir, að illa lá á mér og létu mig afskipta-
lausan. Ég fyllti annan vasann og fór síð-
an inn til að sækja meira. Því ekki að
taka svolitið súkkulaði líka, úr því að
HÚSFREYJAN 25