Ritmennt - 01.01.1996, Síða 140

KRISTIN BRAGADOTTIR
RITMENNT
sannarlega látið hugmyndaflugið leika lausum hala því ekki er
um skýra mótun mynda að ræða. Synnnve segir þó að hún hafi
hugsað sér Noreg hægra megin í teppinu og Sögueyjuna sem
gullið sker vinstra megin. Leiðir manna liggja jafnt frá austri til
vesturs og frá vestri til austurs.
Formhygging teppisins er öguð og skýr. í því er mikil stemn-
ing og um leið ákveðið jafnvægi.
„Islendingar eru mikið fyrir ull," segir hún. „Þess vegna valdi
ég litað ullargarn fyrir meginhluta verksins en ég óf einnig úr
öðru efni til að fá tóna og blæbrigði." í teppinu má sjá nælongarn,
garn með silkiáferð, málmþræði, hör og fleiri tegundir garns.
Litasamspilið í teppinu er einnig til komið vegna áhrifa frá ís-
landsferðinni. Hún ákvað að hafa fáa liti og ákveðnar línur. Lita-
samsetningin er í jafnvægi og flýtur vel saman í eina heild: silf-
urgrátt með hvítum tónum, gult, grænt og blátt. Það er bjartara
yfir vestrinu og grænt, litur vonarinnar, sker sig þar úr.
Mjúkar, langar og ávalar línur einkenna myndina. Þar er ljóð-
ræn hreyfing og hrynjandi ofin af mikilli snilli. Bylgjurnar rísa og
hníga. Vefnaðurinn sýnir ómælisvíddir, maður skynjar milcla
fjarlægö og óendanleika himins og hafs. Við sjóndeildarhringinn
bíður hið óþekkta og á opnu úthafinu getur allt gerst.
- Hvaóa verk bíða þín núl
- „Það er langt frá því að ég sé sest í helgan stein. Ég á von á
að fá sérstakan sal fyrir verk mín á Maihaugen, sem eiginlega er
safn fyrir gamla muni. Deild mín mun þá hafa algjöra sérstöðu í
safninu. Ég hlakka mjög til þess að vefa myndvefnað í þennan
sal." Hún brosir íbyggin og bætir við:
- „Ég á eftir að koma svo miklu í verk. Ég verð að fá tíma til
að koma hugmyndum mínum áfram og vinna úr þeim."
Það hefur verið ævintýri líkast að hitta þessa konu. í útliti er
hún á vissan hátt eins og ung stúlka en innan undir býr sterkur
persónuleiki reyndrar og löngu fullmótaðrar konu. Auðmjúk og
full aðdáunar á snilligáfu og krafti Synnove, sem hefur náð svo
langt með þrautseigju og harðfylgi, geng ég aftur á vit hversdags-
leikans. Það er orðið áliðið dags þegar ég kem út. Skuggarnir hafa
lengst. Það er þungur trjá- og ávaxtailmur í lofti. Listakonan nýt-
ur sín vel í þessu magnaða umhverfi.
136