Vera - 01.10.1996, Blaðsíða 7

Svanhildur
Konráðsdóttir
á milli
læra konunnar
Það eru gömul sannindi og ný að eitt mikil-
vægasta vígi karlaveldisins byggir á þeim
grunni að karlar hafa löngum haft stjórn og
skilgreiningarvald á kynhegðun kvenna.
Þessi þráláta árátta að vilja ráða því hvort
konur megi gera'ða og þá með hverjum,
hvænær og hvernig- svo maðurtali nú ekki
um af hve mikilli innlifan, væri í rauninni hálf
hjákátleg, ef hún hefði ekki svo ömurlegar
og meiðandi afleiðingar fyrir konur um allan
heim.
í Súdan og Egyptalandi, svo eitthvað sé
nefnt, er títt að stúlkubörn séu umskorin
þannig að misstór hluti kynfæranna er fjar-
lægður og jafnvel saumað fyrir leggöngin.
Og ástæðan? Jú, þetta er bráðnauðsynlegt
fyrir kariana, því með þessum hætti einum
geta þeir verið þess fullvissir að brúðurin sé
óspjölluð - því betur sem konan er bróderuð I
því tryggari er heiður hennar, enda telst þar
alkunna að konur séu að eðlislagi dýrslegri
og siðlausari en karlar. Niðurstaðan er sú
að heiður beggja kynja er falinn í saman-
saumuðu skauti konunnar.
En hvað koma þessi ömurlegu örlög kyn-
systra okkar í Súdan okkur íslenskum kven-
frelsishetjum við? íslenskir karlmenn gátu
að vtsu tekið upp á því í denn að prjóna einn
og einn sjóvettling eða háleist, en að öðru
leyti varð það okkur sennilega til björgunar
að fínlegri saumaskapur lá ekkert sérstak-
lega vel fyrir þeim. Þetta þýðir hins vegar
ekki að íslenskir karlmenn séu eitthvað lin-
ari við að „passa sínar jussur" en kynbræð-
ur þeirra suður frá. Hjá jafn lítilli þjóð og okk-
ar birtist þetta í einhvers konar hysterískri
heimavörn, sem sækir mátt sinn einna
helst t óttann og hatrið, sem „Tyrkjaránið"
forðum kveikti. Þessi sálarflækja varð auð-
vitað eftirminnilega Ijós á stríðsárunum þeg-
ar menn supu hveljur yfir ástandinu. Raunin
varð þó sú að hvað sem Vilmundur land-
læknir, og fleiri mektarmenn, hömuðust við
að úthrópa siðleysi íslenskra kvenna, sem
voguðu sér að hleypa útlendingum inn í
helgidóm tslenskrar karlmennsku; inn að
viðkvæmri skurn sjálfs fjöreggsins, fóru
flestar þó sínu fram og skemmtu sér bara
ágætlega í kaupbæti.
Að frátaldri dtnósárískri sagnfræði í anda
Virkisins T Norðri, hefur núttmasöguskoðun
að mestu verið ástandsstúlkunum t vil og
veitt þeim aflausn, sem taldar voru kana-
mellur. íslenskir karlmenn höfðu mannast
og fullorðnast, eða það hélt ég t það
minnsta þartil nokkur útlend herskip villtust
inn t íslenskar hafnir nú síðsumars. Það
þurfti ekki meira til að taugaveiklunin og
annesjamennskan, sem einkennir helst
hinn menningarlega kotbónda, ylli eins og
ýlda upp úr særðu karlmannsstoltinu. Eftir
að búið var að meina tslenskum konum að-
gang að einhverju teiti um borð í einu skip-
anna, annars vegar með lögregluverði (und-
ir því yfirskini að verið væri að vernda
smástelpur) og hins vegar með lítt duldum
vtsunum í ástandið góða, mátti í dagblöðun-
um lesa sigrihrósandi frásagnir, þess efnis
að íslenskar konur „veldu sko tslenskt".
Ég biö ykkur, lesendur góðir, að tmynda
ykkur rétt sem snöggvast lögregluvörð við
landgöngubrúna á erlendu kvennaskóla-
skipi. Um fáránleika þess þarf ekki að hafa
fleiri orð.
Ég neyðist þvt til að draga þá dapurlegu
ályktun að tslenskir karlmenn hafi ekki enn
fundið fjöreggi sínu nýjan geymslustað,
heldur trúi því enn og treysti að karl-
mennsku þeirra sé tryggilega borgið á milli
læra konunnar, enda séu þeir þar fyrir, óá-
rennileg heimavörn gegn útlendum bósum
og öðrum eggjaþjófum.