Vera - 01.10.1996, Blaðsíða 47

Sigmundur Ernir Rúnarsson
konui' eni frá
Það mun vera í tísku um þessar mundir að aðskilja kynin. Þess sér
stað í hverju tímaritinu af öðru þar sem konur eru sagðar öðruvísi en
karlar og þeir síðarnefndu sér á báti. Og heilu og hálfu bókaflokkarn-
ir eru einnig gefnir út um þetta efni. Þar komast stöku höfundar aö
því að konur eru frá allt annarri plánetu en karlar.
Þessi aöskilnaðarstefna virðist eiga sér nokkra aðdáendur hér á
landi. Fólk rifur í sig lesefni af þessu tagi og telst vart viðræðuhæft
á mannamótum hafi það ekki komist til þotns í fræðunum a tarna.
Þar við bætast námskeið og fyrirlestrar þar sem fólki gefst kostur á,
gegn vægu gjaldi, að kynnast kyni sínu upp á nýtt og uppgötva ólík-
indin.
í þessu efni hafa menn hent á lofti eitt orð sem gengur einsog
rauður þráður í gegnum umræðuna og fræðin. Upplag. Það er orðið.
Karlar eru að upplagi karlar. Konur eru að upplagi konur. Þetta eru
fræði í lagi og eru sjálfsagt til vitnis um það að svo lengi lærir sem
lifir. Og niðurstaða fræðanna er engum einasta vafa undirorpin.
Eftir því sem mér skilst gera þessi fræði ráð fyrir því að konur og
karlar eigi harla lítið sameiginlegt, ef þá nokkuð. Konur hagi sér
einsog konur. Karlar tali einsog karlar. Og jafnvel er líka gert ráð fyr-
ir því að konur hugsi einsog konur á meðan kariar hreyfi sig einsog
karlar. Þarna ná nýju fræðin ákveðnu risi og af þeim stafar Ijóma.
Ég hef 1 sjálfu sér ekki velt mér mikið upp úr þessum fræðum, en
tel mig sæmilega liðtækan í þeim. Ég þý þar reyndar að þrjátíu og
fimm ára reynslu karlmanns, sem hefur kynnst konum og í all
nokkrum tilvikum afar náið. Það hefur gefið ágætlega af sér, eða
sem nemur fimm börnum á ellefu árum. Þar fyrir utan á ég móður og
systur, jafnvel ömmu.
Kynni mín af þessum konum hafa leitt mig að allt annarri niður-
stöðu en aðskilnaðarsinnar eru hugfangnir af. í mínum huga eru kon-
ur hver annarri ólTkari. Mér finnst fátt, ef nokkuð, sameina konur. í
eina tíð gengu þær að vísu flestar í kjólum með hárið sett í hnút, en
það eru gamlirdagar. Núna eru þær allt eins íjakkafötum með bindi.
Jafnvel naktar konur eru hver annarri ólíkari. Sumar eru vöðva-
stæltari en karlar. Sumar hafa minni brjóst en þeir. Enn aðrar konur
hafa meiri bumbu en karlar og þarf ekki þungun til. Og seinni tíma
kynskipti hafa gert það að verkum að núna eru sumar konur með
tippi. Það er ekki lengur á vTsan að róa. Og tala þar stöku karlar af
skrítinni reynslu.
Útlit kvenna hefur vissulega breyst T seinni tíð og gert körlum æ
erfiðara að fóta sig á hálli ástarbrautinni. Innræti kvenna hefur hins-
vegar alltaf verið alla vega. Ég tel fráleitt að halda öðru fram. Þar fyr-
ir utan tel ég það vera hreina móðgun við þetta yndislega kyn að
halda því fram að það sé allt steypt T eitt og sama mótið.
Þegar ég hugsa til allra þeirra kvenna sem ég hef umgengist um
hálfnaða ævi
mína, fæ ég
ekkert séð
sem samein-
ar upplag
þeirra og
hjarta. Mýkt
og harka er
þeim gefin 1
jafn duttl-
ungafullum
hlutföllum og
augnlitur
börnum. Vit
og heimska
lýtur þar
sömu föllum,
svo og dirfska
og hræösla.
Þær tala að
sönnu hærra
en karlar, en
umræðuefnin
spanna allt.
Niðurstaða
mín er því
æði einföld
og vart þess
eðlis að hafa
s
þurfi hana eft- 2
ir. Konur eru
ekki frá
öðrum plánetum en karlar. Þær eru einfaldlega komnar frá foreldr-
um sTnum, rétt einsog karlar. Upplagið er alla vega og sama gildir
um uppeldið í seinni tíð. Stúlkur eru nú gjarnan aldar upp sem
strákar, hörkunnar vegna. Og fylltar metnaði, dirfsku.
Það er svo með öllum hætti sem þeim skilar út í þjóðlífið. Og störf-
in eru margvTsleg. Launin líka. Á þeim vettvangi hefur stundum verið
talað um sameiginlegan hugmyndaheim kvenna. Hann er ekki til. Ég
býst til dæmis við því að kona í lektorsstöðu T Háskóla hugsi um
annað en fiskvinnslukona. Og sú stðamefnda eigi meira sameigin-
legt með fiskvinnslukarli en lektornum.
Annars er ég frá Akureyri og konan mín úr Reykjavík, ef þvT er að
skipta.