Vera - 01.04.2000, Síða 15

N E I Á S I=B A B Á S X
Ingibjörg Rósa Björnsdóttir
Eg
er emhleyp, harnlaus
og fullkomlega heil
Ég er ófullkomin!! Það eru kannski engar fréttir en ég hef að minnsta kosti það fram
yfir ykkur hin að ég er ófullkomnari en margir aðrir, ég á nefnilega engan mann
og ekkert barn ... orðin 23 ára gömul! Og nú eru nýliðin áramót, styttist því óðum
í næsta afmælisdag og nýársheitið mitt var ekki, ég endurtek, ekki að næla mér í
kall! Þvílíkt ábyrgðarleysi! Nei, það fmnst mér ekki, mér fmnst þetta ekkert til-
tökumál, hins vegar fmnst mér það stórmál og jafnframt sorglegt að nú, þegar
árið 2000 er loksins runnið upp skuli ennþá ríkja svo sterkt sá hugsunarháttur
að konur séu ekki konur nema þær eigi barn!
„Hvaða vitleysa er þetta!“ hugsið þið í þessu yndislega nútíma-og jafnréttis-
þjóðfélagi. En því rniður, ég þekki þetta, og er orðin yfir mig pirruð á þessu.
Tökum sem dæmi: Vaktavinna. A mörgum vinnustöðum er aldrei hægt að gefa
öllum frí og einhver verður að standa vaktina hvort sem er dagur eða nótt, jól
eða páskar. Eg hef unnið á svona stað og orðið vör við það að oft er mikill
þrýstingur á þá sem eru einhleypir og/eða barnlausir að vinna á hátíðum og
öðrum tímum þegar flestir aðrir eru í fríi. Slíkur þrýstingur og tilætlunar-
semi í garð einhleypra og barnlausra er mjög algengur í samfélaginu, það fer
hins vegar mjög hljótt, ekki síst vegna þess að við vogum okkur ekki að
kvarta. En að sjálfsögðu eru svona mál hreint og klárt ójafnrétti, já mann-
réttindabrot að mínu mati!
Allt er þetta sprottið af þeim gamaldags hugsunarhætti að líf okkar í
minnihlutahópnum sé innantómt og tilgangslítið þar sem við höfum ekki
maka eða börn að hverfa til heima. Ég get nú samt sagt ykkur þær fréttir
að ég hef meira en nóg að gera, bæði í vinnunni og utan hennar og það
er svo margt að brjótast í mér og mínu lífi að ég er mjög þakklát fyrir
góðu, kyrrlátu stundirnar þegar ég get verið ein heima hjá mér, tekið
símann úr sambandi og slappað af. Ég þarf ekki á neinum að halda þá
og get einbeitt mér að því sem mestu máli skiptir í mínu lífi, minni
eigin vellíðan og hamingju. Er ég eigingjörn? Það finnst mér ekki, hver
er tilgangur lífsins annar en að öðlast hamingjuna, í hvaða formi sem
hún getur verið. Sumir öðlast hamingju með ást og barneignum, aðrir
með einhverju öðru. Það skal enginn koma til með að segja mér að
móðir Theresa hafi ekki verið hamingjusöm og ánægð með ævistarf
sitt, ég er ekki að segja að ég ætli að verða nunna en ég álít að eins
og hún geti margir fundið tilgang og lífsfyllingu með einhverju
öðru en að fjölga mannkyninu og bindast annarri manneskju. Þess
vegna er ég orðin löngu þreytt á spurningum um það hvort ég sé
komin með kall eða ábendingum um hver sé á lausu.
Mér fmnst eins og þjóðfélagið álíti að ég og aðrir sem ekki eiga
börn, og jafnvel ekki maka, séum bara annars flokks, gölluð vara.
Meira að segja hafa vinkonur mínar óafvitandi rnóðgað mig stór-
lega, nýorðnar mæður hafa þær fullyrt að þetta sé tilgangur lífs-
ins, this is it! Takk kærlega fyrir, með þessu hafa þær jafnframt
sagt að líf mitt sé tilgangslaust og framlag mitt til samfélagsins
hreinlega einskis virði! Hvað er eiginlega að? Sér fólk ekki hve
tímarnir hafa breyst? Konur þurfa ekki endilega á einhverjum
að halda til að framfleyta sér, þær geta það sem best sjálfar og
hafa blessunarlega tækifæri til þess
nú á tímum. Og í heimi þar sem
mannfjöldinn er orðinn ríflega 6
milljarðar og fer alltof ört vaxandi þá
ber engum skylda til þess að eignast af-
komendur! Víst þykir mér afskaplega
gaman að börnum en að eignast þau og
ala upp finnst mér svo stórkostlegt
ábyrgðarverk að enginn ætti að hvetja
annan til þess, bara si sona af því að þannig
gera allir hinir! Við erum nú einu sinni að
tala um mótun og velferð manneskju, öll
mistök yrðu dýrkeypt og aldrei hægt að fara
til baka og leiðrétta eða byrja upp á nýtt.
Einnig fmnst mér vanhugsað að spyrja
þessara spurninga: „Ætlarðu ekki að fara að ná
þér í gæja?“ og „Er ekki barn á leiðinni bráð-
um?“ Hvað veit spyrjandinn um það hvort við-
komandi geti verið í ástarsorg eða geti af ein-
hverjum ástæðum ekki átt barn þótt feginn vildi,
og þar af leiðandi gætu þessar spurningar valdið
miklum sársauka og vanmáttarkennd. Auk þess
flokka ég þetta sem óþolandi hnýsni og ljótan ósið,
hver hefur sitt einkalíf og þarf hvorki að útskýra eða
réttlæta það fyrir öðrum frekar en hann vill.
En bara svo þið vitið það, þá er ég einhleyp og
barnlaus og bara afskaplega ánægð með lífið og tilver-
una. Ég er heilbrigð, frjáls og sé um mig sjálf. Það vant-
ar ekkert uppá, ég hef tíu fmgur og tær, tvo fætur og
handleggi, augu, nef, munn, eyru, haus og allt, ég er
fullkomlega HEIL!
Ég vorkenni fólki sem hefur ekki uppgötvað að þó að
maður eigi sér ekki einhvern sérstakan til að deila sjálfum
sér með þá geti maður samt verið hamingjusamur. Fólki
sem er skelfmgu lostið yfir tilhugsuninni um að vera eitt, er
sífellt að leita að einhverjum og hleypur oft í hvert samband-
ið á fætur öðru, bara til að losna við að vera eitt með sjálfu
sér. Mér finnst það forréttindi að vera búin að kynnast sjálfri
mér, kannski á ég eftir að bindast einhverjum dásamlegum
manni og eignast börn og buru síðar meir, kannski ekki. Til-
hugsunin um að eyða ævinni ein er alls ekki svo hræðileg þessa
stundina, ég gæti eflaust fundið mér einhverja fyllingu í lífmu.
Kannski verð ég ástfangin á morgun, eða í næstu viku, eða næsta
rnánuði og langar þá til að eignast barn með mínum heittelskaða,
en þangað til hef ég engar áhyggjur af þessu. Blessuð, verið þið þá
ekkert að hafa áhyggjur af mér!!
VERA • 15