Vera - 01.08.2003, Blaðsíða 41

Vera - 01.08.2003, Blaðsíða 41
samfélagi múslima og Amal segir að jafnvel sé þrýst á konur sem tæpast hafa náð fullorðinsaldri að eignast mörg börn. Hún hefur þó ýmislegt út á þessa tilhögun að setja. „f rauninni var ég barn að ala upp börn. Mér finnst rangt að ég hafi ekki fengið svigrúm til að þroskast sjálf áður en ég þurfti að fara að hugsa um aðra. Múslimakonur þurfa að berjast alla ævi fýrir því að fá að vera manneskjur. Sumar eru þó sáttar við að líf þeirra sé búið þegar þær gifta sig, en mér þóttu sextán ár vera ansi stutt líf. Ég barðist því með kjafti og klóm til að geta klárað menntaskólann og náð mér í starfsréttindi í bókhaldi, en ég var staðráðin í að geta unnið og eignast líf utan heimilis." Fjötrar ofbeldisins Fljótlega eftir brúðkaupið komst Amal að því að eiginmaðurinn var engin hetja á heimilinu. Hann beitti hana grófu líkamlegu ofbeldi þegar honum sýndist svo og hvað sem hún gerði eða sagði breytti ekki neinu þar um. Fortölur ættingja og vina höfðu heldur engin áhrif. „Kannski var ég ekki konan sem hann vildi eignast,“ segir Amal hugsi. „Samband okkar var mjög erfitt frá upphafi en ég held að það hafi ekki verið liðin vika frá brúðkaupinu þegar hann larndi mig í fyrsta skipti. Og ofbeldið var rnjög mikið og það var stöðugt öll sautján árin. Ég held, þegar ég hugsa um það núna, að hann hafi verið hræddur um að ef hann sýndi mér ást og væri góður við mig færi ég að stjórna honum og heimilinu. Karlarnir eiga að ráða og hann varð að sýna fram á að hann væri eins og faðir hans var og eins og bræður hans. Það þýddi heldur ekkert fyrir mig að tala við móður hans, vegna þess að henni fannst að sonur hennar ætti bara að vera eins og hann vildi vera. Annað hljóð konr hins vegar í strokkinn þegar um tengdasyni hennar var að ræða. Dætur hennar áttu ekki skilið að vera lamdar.“ En er heimilisofbeldi ekki algengt rneðal Araba? Svo ég spyrji nú eins og fávís kona. „Ekki lengur,“ segir Amal. „Það var það kannski alveg fram undir miðja síðustu öld en með aukinni menntun og réttindum bæði karla og kvenna hefur það minnkað mjög mikið. Ég var til að rnynda sú eina af fjórum systrum sem þurfti að þola ofbeldi og ástandið þótti allt annað en eðlilegt. Ég talaði um þetta við ættingja mína og vini og þau reyndu að tala um fyrir manninum mínum. Hann lofaði öllu fögru en allt kom fyrir ekki. Þetta hélt áfram í sautján ár og allan tímann vonaði ég að hann breyttist. Ég gefst seint upp, ég hef gaman að lífinu og reyni að kornast áfram á húmornum og góða skapinu. Þannig var ég líka á meðan ég var gift, þrátt fyrir að ofbeldið yrði oft hræðilegt.“ En fórstu aldrei til lögreglunnar og baðst um að hann yrði fjarlægður af heimilinu? „Nei, það hvarflaði ekki að mér. Lögreglan er ísraelsk. Auðvitað gilda ísraelsk lög yfir Palestínuaraba og ísraelsk lögregla þjónar þeim ef þeir sækjast eftir því. En þeir sem leita til lögreglunnar eru sjálfkrafa útskúfaðir úr samfélagi Palestínuaraba. Og hvað átti ég að segja við börnin mín hefði ég gert það? Að ég hefði vísvitandi sent föður þeirra í fangelsi ísraelsmanna?" Ég finn átakanlega fyrir fáfræði minni eftir þetta svar og dauðvorkenni viðmælanda mínum að þurfa að þola ÉG HELD AÐ HANN HAFI VERIÐ HRÆDDUR UM AÐ EF HANN SÝNDI MÉR ÁST OG VÆRI GÓÐUR VIÐ MIG FÆRI ÉG AÐ STJÓRNA HONUM OG HEIMILINU. KARLARNIR EIGA AÐ RÁÐA OG HANN VARÐ AÐ SÝNA FRAM Á AÐ HANN VÆRI EINS OG FAÐIR HANS VAR OG EINS OG BRÆÐUR HANS svo grunnhyggnar spurningar manneskju sem botnar hvorki upp né niður í ástandinu í Jerúsalem. Sarnt er að fæðast hjá mér ofurlítill skilningur á því að styrjöldin milli þessara fornu fjenda er ekki einungis háð með vopnum á bersvæðum. „Það voru semsagt vandamál á milli mín og mannsins míns frá því að við giftum okkur,“ heldur Amal áfram og það dimmir yfir svip hennar. „En ég gat ekki skilið við hann vegna þess að samkvæmt múslimskum lögum eiga mæður ekki forsjá yfir börnum sínum. Þær eiga að passa þau meðan þau eru lítil en hafa samt ekkert yfir þeirn að segja eftir skilnað. Þegar strákar eru orðnir ellefu ára og stelpur þrettán, þá verða börnin að fara til pabba síns. Karlmenn nýta sér þessar reglur til fullnustu þó að þeir séu ekki strangtrúaðir múslimar. Þeir geta líka skilið við konurnar sínar umsvifalaust ef þeir óska eftir því og mega giftast aftur þegar þeir vilja. Ef það er hins vegar konan sem vill út úr hjónabandinu reynist það henni rnjög erfitt. Hún verður að skilja börnin sín eftir og slíta tengslin við þau en ef hún vill freista þess að fá því breytt þarf hún að standa í áralöngu stappi fyrir dómstólum.“ Amal segir að margar konur í Jerúsalem velji fremur að vera í hjónabandi þar sem þær eru lamdar daglega Amal stundar nú nám í félagsfræði við Háskóla íslands. vera /4. tbl. / 2003 / 41
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.