Ljósmæðrablaðið - 15.12.2007, Qupperneq 38

LJOSMIlRftBLAfllD BS ÁRA
gekk svona í viku, en eina nóttina var bankað. Þar var kom-
inn maður á dráttarvél til að sækja mig til þessarar konu. Eg
spurði af hverju var ekki hringt í mig fyrst. Svarið var: Það
gleymdist að tengja saman símana í gærkvöldi!!
Ég tók nokkrum sinnum konur heim til mín seinna, þar
sem þær fæddu og lágu sína sængmiegu. Þetta kom til meðal
annars til af því að sjálfvirkur sími var þá kominn á Dalvík,
en ekki í sveitina til mín, nema á tveim stöðum, kaupfélaginu
og hjá mér. Mér fannst mikið öryggi í að geta haft beint sam-
band við lækni eða fæðingadeildina ef á þyrfti að halda.
Það hefur verið mér ómetanlegt í rnínu starfi í þessum
umdæmum að vinna samhliða á fæðingadeildinni á Akureyri
þegar færi gafst. Leysti þar af á sumrin í mörg ár. Það gaf
mér tækifæri á að fylgjast með ýmsum nýjungum í starfi
og þar gat ég einnig leitað ráða ef ég var í einhverjum vafa
um hvað gera ætti, því ég þekkti starfsfólkið þar og var mér
alltaf vel tekið.
Ég gat þess fyrr í þessari grein að námstími minn í
Ljósmæðraskólanum var eitt ár. Ég væri ekki ljósmóðir ef ég
hefði fyrst þurft að fara í menntaskóla og síðan í hjúkrum.
Þess vegna óx mér í augum á sínum tíma fyrir hönd þeirra
sem vildu nema þessi fræði, þegar rætt var um sex ára nám
eftir stúdentspróf til að geta orðið ljósmóðir. Það yrðu aðeins
örfáar sem kæmust alla leið. En reyndin er önnur og í dag
eigum við ungar og vel menntaðar ljósmæður sem til eru í að
takast á við hvað sem er því þær vita hvað þær eru að gera.
Þær eru einnig betur settar til að annast heimafæðingar, sem
nú hafa aukist á undanförnum árum, sérstaklega í Reykjavík
og á Akureyri. Ég hef kynnst nokkrum af þessum ljós-
mæðrum og þær eru frábærar. Menntun ljósmæðra var ekki
nægileg og segir það sína sögu að margar ljósmæður lærðu
hjúkrun eftir á, í sérstökum skóla sem settur var á stofn einu
sinni að ég held. Ég hefði gjarnan viljað fara í þann skóla en
hafði ekki tækifæri á því þá.
Þess vegna segi ég: Fyrst þessum erfiða áfanga var náð,
sem sagt hjúkrunarnám fyrst og síðan ljósmæðranámið, þá
snúið ekki til baka. Það er kannski ekki heldur meiningin,
en einhversstaðar heyrði ég að komið hefði til tals að stytta
ljósmæðranámið og að ljósmæður hefðu þá ekki réttindi sem
hjúkrunarfræðingar. Það gengi kannski upp í Reykjavík, en
ekki á landsbyggðinni. Þar er mikil þörf á að ljósmæður geti
sinnt báðum þessum störfum.
Með kveðjum til allra Ijósmœðra.
Ása Marinósdóttir
Útskrifuð frá LMSÍ1953
Smábrot úr námi
og starfi í LMSÍ
1954
1955
Mætti í skólann 1. okt.
Var vísað í herbergi no. 3
í heimavist - gott herbergi
fyrir tvo. Skömmu seinna
kom herbergissystir mín
ásamt móður sinni, sem
var ljósmóðir. Mér leist vel
á þær mæðgur og vinátta
hefur haldist síðan. Næst
var kallað í allan hópinn,
12 ungar stúlkur, hér og
hvar af landinu, stillt upp í
röð og skömmu seinna kom
yfirljósmóðirin Sigurbjörg
Jónsdóttir ásamt yfirlækni
Pétri H. J. Jakobssyni. Þau
heilsuðu upp á hópinn og
buðu okkur velkomnar.
Pétur þéraði okkur og þar
með urðum við að læra þér-
ingar, sem var nám út af
fyrir sig. En 3 manneskjur
á deildinni þéruðu alltaf bæði nemendur, ljósmæður og
fleiri. Ein ljósmóðir þéraði sængurkonumar nema ef hún
þekkti þær. Það var talin kurteisi, en sú kurteisi komst nú
ekki inn í okkar höfuð, enda nóg annað til að troða í það.
Aðalkennarar skólans voru Pétur og Sigurbjörg. Hann var
líka skólastjóri og kenndi 6 daga vikunnar frá kl. 8 til kl. 9,
alltaf fullan klukkutíma. Hún var sú, sem sá um skipulagið
að mestu, kenndi 2 tíma á
viku bóklegt og hafði eftir-
lit með verklegri kennslu
og heimavistinni, enda bjó
hún í 2 herbergjum fremst
( á gangi heimavistarinnar.
' Hún var ekki afskiftasöm
við okkur að öðru leyti en
því, að við áttum að vera
komnar inn kl. 24 og þá
var heimavist læst. Við
máttum fá heimsóknir hve-
1 nær sem var nema ekki frá
kl. 24 til kl. 7.
Frítt fæði og húsnæði,
sem kom sér vel. Vinnutími
var langur og mikið að
gera. Einn frídagur á viku,
en þá var talið æskilegt að
við færum ekki langt, því
ef eitthvað mjög lærdóms-
rfkt kom upp, var reynt að
kalla á okkur svo við gætum lært sem mest og flest. Mér
líkaði mjög vel við þessa yfirmenn mína og kennara. Þau
miðluðu af reynslu sinni og kunnáttu til okkar, sem vorum
að stíga fyrstu sporin á vit þessa starfs, sem við höfðum
valið okkur.
Fyrstu fæðingar var beðið með mikill eftirvæntingu. Ég
var sú síðasta úr hópnum, sem fékk að taka á móti og var
38 Ljósmæðrablaðið desember 2007