Akranes - 01.07.1958, Síða 42

ekrur, og olíuviður í reinum, aldingarðar,
rakir af úða margra smáfossa í straum-
hörðum lækjum. Þar nálægt beljaði Anió-
elfan hvítfyssandi í stríðum fossaföllum.
Hingað og þangað bugðuðust klettabelti
og kjarri klæddir hálsar með blóðbergi og
skriðandi jarðaberjarunnum og seitlandi
lindum. Þar voru hagar fyrir geitfé og
kýr. T.oftslagið var heilnæont og hressandi,
fullt af blómaangan. Þama gat skáldið
í kyrrð og næði reikað um áhyggjulaus,
gefið sig á vald draumum sinum og sung-
ið mansöngva til hennar, er hann þá og
þá var hrifinn af.
Hann átti á húgarði sínum nokkuð af
skepnum, og hafði gaman af að taka eftir
leik og látum ungviðsins, lambanna og
kiðlinganna. Hann gat ort um alla þessa
fegurð og þessa gnótt með viðkvæmni,
næstum þvi angurhlíðu. Hann hafði auga
fyrir smáfyrirbærum náttúrunnar og lífs
þess, er bærðist við hrjóst hennar, ekki
siður en fyrir mannlífinu og háttum þess,
og gat gefið glögga mynd af því í skýrum
dráttum. — Hann fylgir með athygli hin-
um starfsömu maurum og dregur lærdóm
af atferli þeirra. Hann hefur gaman af
að taka eftir hoppum og stöngunarleik
hrútlamba og kiðlinga, er hólar á fyrstu
hornum þeirra og eðhskennd. Hann horfir
með aðdáun á rauða kálfinn sinn með
hvítan bíld i enni í lögun sem þriggja
nátta timglssigð., kálfinn er fóðrast á til
þess seinna að verða fómargjöf Ágústusi
til heilla. —
Á búgarði hans unnu fáeinir þrælar og
einn af þeim hústjóri, og svo ráðskona, hef-
ur hann víst verið þeim góður og nær-
gætinn húshóndi, því að þótt hann segist
vera uppstökkur og fljótur til reiði, kveðst
hann þó vera fljótur að jafna sig aftur og
sáttgjam. Hann hefur áreiðanlega skilið
tilfinningar þræla sinna og sýnt þeim
prúðmennsku og nærgætni. T litlu kvæði
til sveins sms segir hann: „Hhrtu ekki um
að leita uppi rósir, sem sjaldséðar em svo
síðla sumars, né heldur kostuleg lauf að
hnýta sveig úr. Ég kæri mig ekki um ann-
að en einföld Murtusviðarblöð; fara þau
þér ekki illa þjóni mínum, né mér, er ég
ligg og drokk undir þéttum vínviði“. —
Það er hlýr andi i þessum vísum.
V. Kafli.
Það er ekki óhklegt, að Mekenas hafi
um líkt leyti og hann gaf Hórazi búgarð-
inn komið honum í fulla sátt við Ágústus.
Nú er líka afstaða Hórazar sjálfs orðin
allt önnur en áður. Hann hafði séð horg-
arastyrjaldir, hve hryllilegar þær voru,
þegar Rómverjar brytjuðu hverjir aðra
niður og ágætir menn af báðum flokkum
hnigu í valinn. Hann 'var vist farinn að
sjá, að heill og vegur rikisins út á við og
inn á við væri nú komin undir því, að
einn maður, vitur og dugmikill, fengi
æðsta valdið í sínar hendur, ekki sem harð-
stjóri sem drottnaði eftir geðþótta sinum,
heldur sem alræðismaður sem rikti sam-
kvæmt fomum rómverskum lögum í róm-
verskum anda. Augu hans staðnæmdust
á Oktavianusi sem hinum líklegasta til
hins mikla viðreisnarverks. Um þessar
mundir er liklegt að hann hafi ort sitt
ágæta kvæði til Ágústusar um reiði guð-
anna út af drápi Júliusar Cæsars og borg-
arastyrjöldin og i kvæðislokin biður um.
að guðinn Merkúrius vilji stíga niður í
líki imgs manns, Ágústusar, rétta við
hlut ríkisins, hefna vigs Júlíusar Cæsars
og leyfa að liinn ungi maður megi dvelja
lengi meðal manna og verða nefndur „fað-
ir og foringi (pater atque princeps) og
stöðva yfirgang útlendra fjandmanna. Sé
það rétt, sem sumir halda, að kvæðið sé
síðar 38 f. Kr„ þá væri nálægt að ætla, að
178
AKRANES