Akranes - 01.07.1958, Qupperneq 53

Kristjánsson) hefur á premti minnzt á
þessa grein í allt öðrum anda:
Hann segir: „Þegar ég var lítill di'eng-
ur, líerði ég ýmsar greinar í kverinu mínu
utan að, eins og páfagaukur, án þess að
skilja þær, t. d. þetta: „Ég, Drottinn Guð
þinn, er vandlætingasamur Guð, sem vitja
misgjörða feðranna á börnum í 3. og 4. lið,
á þeim, sem mig hata, en auðsýni misk-
unn i þúsund liðu á þeim, sem mig elska
og boðorð mín varðveita“, og bætir við:
„Nii skil ég þessa grein vel, veit að hún
er komin til mannanna fyrir andlegan
innblástur frá hinum æðra heimi“.
Ég skil varla annað en yður finnist þetta
einkennilegt.
Kennslumálafrömuðurinn og sjálfur
erkibiskupinn hafa fullkominn ýmugust
á kenningu 2. Mósebókar (20 5.6) um
þetta atriði. En. lœknirinn, sem lagt hefur
stund á önnur fræði, og telur það sjálf-
sagt ekki i sínum verkahring að verja
gamlar kirkjukenningar, hann kveður svo
fast að orði um grein. þessa, að hún hljóti
að vera komin til mannanna fyrir andleg-
an innblástur frá æðri veröld. Menn gætu
nú ef til vill ímyndað sér, að það vani
gamla- og nýja-guðfræðin, svonefnda, sem
hér rækjust á. Læknirinn va'ri náttúrlega
þröngsýnn og mosagróinm gamalguðfræð-
ingur. Kn því er ekki þannig varið. Lækn-
irinn styður skoðun sina eimgöngu við
la'knisvisindin og nýjustu rannsóknir á
sviðum hennar. Það er ekki sjaldan sagl.
að náttúrufræðin hafi kollvarpað trúar-
brögðunum. Hér má þó benda á dæmi
þess, hve náttúruvísindin koma kenningu
ritningarinnar til hjálpar.
Innan náttúruvisindanna hefur á sið-
ari áratug skapazt ný visindagrein, eins
konar nýtízku ættfræði. Hún hefur tek-
ið til rannsóknar ýmsa kosti og ágalla
mannanna og rannsakað sérstaklega áhrif
þeirra á afkomenduma og hvemig ýmsir
kynkostir og kynlestir festast í ættum. Og
þegar ættarrannsóknamenn fórrn ásaml
læknavísindamönnunum að rannsaka arf-
gengnislögmál náttúrunnar, þá ráku þeir
sig á hinar gömlu kenningar 2. Mósebók-
ar. Þeir sáu hvemig visindi siðustu tima
koma heim við það, sem ritningin hafði
kennt fyrir þúsumdum ára um syndir
feðranna, sem koma fram á börnum. Og
ýmsum hafa virzt þessi vísindi svo mikils-
verð, að þeir telja ekki vafa á, að þau
muni á næstu áratugum vekja athygli
alls mannkymsins. Enda hafa verið haldn-
ir alþjóðafundir meðal vísindamanna um
þessi efni, og telja þeir fátt brýnni nauð-
syn, en að vekja hjá mönnum þá ábyrgðar-
tilfinningu, sem þessari nýju fræðslu er
óhjákvæmilega samfara.
Einn af lækmum landsins veitti í fyrra
kirkjunni þungar átölur fyrir kæruleysi
sitt í þessu efni, enda getur liún tæplega
undan skorazt.
Mér hefur aldrei orðið eins átakanlega
ljóst, hve bein og ót.víra'ð skylda hvílir
hér á kirkjunmi, eins og veturinn 1908. —
Ég var þá í Kaupmannahöfn og varði
nokkrum tíma til að kynna mér ýmsar
mannúðarstofnanir i borginni. Meðal ann-
ars skoðaði ég þar stórt fávitahæli. For-
stöðumaðurinn fylgdi mér þar ásamt göml-
um presti, sal úr sal og í eima vinnustof-
una af anmarri. Allt var fullt af aumingj-
um. Sumir gátu lært sálmavers, margir
gátu lært að riða tágar, eða eitthvað hand-
verk, — en inman um voru flokkar barna
og ungmenna, sem ekkert gátu lært, og
ekkert unnið, þrátt fyrir hina mestu al-
úð, sem lögð hafði verið við að kenna
þehn. Flestir voru þeir afskræmdir í and-
liti og sumir vanskapaðir. Margir gátu
hoppað og leikið sér úti á leikvellinum, en
sumir stigu aldrei á faAur. Suma varð að
mata og hirða eins og ungbörn, og þar var
algerlega vonlaust um nokkurn bata, ann-
189
AKRANES