Akranes - 01.07.1958, Side 54

an en dauðainn. Ég gleymi aldrei einuni
drengnum. Hann mun hafa verið 13—14
ára gamall og lítill á vöxt, en andlitið var
ellilegt, eins og hann vaeri þegar orðinn
roskinn. Augun voru sljó, en góðmannleg,
og þegar þau störðu á mann, þá varð and-
litið allt að einni spurningu. Mér var sagt,
að hann hefði alls ekkert vit, hann hefði
ekki vit á við skynlausa skepnuna, og hann
var auðvitað heyrnarlaus og mállaus. En
mér fannst hann spyrja svo átakanlega:
Hvérs vegna eruð þið að horfa á mig? —
Hvers vegna er ég ekki eins og aðrir
meirn? — Hvers vegna er ég aumingi?
„Það eru afleiðingar ofdrykkjunnar“,
sagði forstöðumaðurinn. Mikill fjöldi þess-
ara aumingja voru komnir af ofdrykkju-
mönnum. Samkva'mt upplýsingum og
skýrslum, er heimtaðar höfðu verið um
hvern aumingja, sem imn á hælið kom,
hafði drykkjuskapur föðurins, og jafnvel
móðurinnar, gefið þessa ægilegu ávexti.
Foreldrarnir höfðu sopið og skemmt sér,
en barnið hafði drukkið þessar súru dreggj-
ar.
Mér munu því aldrei úr minni líða orð
prestaöldungsims, er með mér var, er við
stóðum úti í garðinum hak við hælið og
horfðum á veslingahópinn: Hann benti
með hendinni á brugghús, sem var þar
skammt frá, og sagði: „Þarna fór bölvun-
in út!“ Síðan benti hann á aumingjana og
sagði: „En þarna kemur hún inn!“
Svo er um bölvun ofdrykkjimnar. Vér
getum madt i hvaða mæli hún er útlátin.
Vér getum mælt pottana í vínbúðum rík-
isins og talið tonnin, sem lyfjabúðirnar
láta af hendi, en hitt er ómælanlegt, sem
inn kemur í staðinn. Því að bölvunin kem-
ur ekki aðeins fram á þeim, sem nú lifa,
heldur á hinum óborau, sem verða að
gjalda á sárasta hátt synda feðra sinna.
Vísindamenn hafa gert áfengistilraun-
ir á dýrum, og þær tilraunir sýna, að
190
afkomendur þeirra veiklast, úrkynjast og
deyja út jafnvel þegar í 2. og 3. lið, ef
áfengistilraununum er haldið áfram. Og
hagfræðivisindin hafa sýnt, að meðal af-
kvæma ofdrykkjumanna- og kvenna fæð-
ast miklu fleiri fábjánar, heyrnarlausir og
mállausir, böm sem eru flogaveik, hol-
góma eða vansköpuð og úrkynjuð, og van-
meta og vanþroska á annan hátt.
Og oss, sem höfum horft upp á þvílíka
aumingja, oss getur ekki annað en runnið
til rifja bölvunin, sem feðurnir hafa leitt
yfir böm sín.
Það er talið sannað, að drykkjumanna-
börn hafa minna mótstöðuafl en önnur
börn gegn ýmsum sjúkdómum, svo sem
t. d. berklaveiki. Þeir rýra þannig eina
hina beztu eign óborinna bama sinna,
heilsuna. Óafvitandi láta þeir óborin af-
-kvæmi sín borga fyrir nautnir, sem þeir
hafa veitt sér í blindni eða kæruleysi.
Sannarlega á hún þvi hér heima bæn
Frelsarans fyrir kvölirram sínum: „Faðir
fyrirgef þeim, því að þeir vita ekki hvað
þeir gjöra“.
Þetta á vitanlega að því er víninu við-
vikur einungis við um þá, sem kalla má
drykkjumenn, en þó í minna mæli sé rmi
aðra, þá á þó alls staðar við hið fom-
kveðna: að Sætar syndir — verða að sár-
um bótum — æ koma mein eftir mrrnað,
eins og segir i Sólarljóðum.
Ég hefi hér tekið dæmi af ofdrykkjunni.
einungis, af því að það hefur hvergi verið
augljósar sannað en þar, hvernig syndir
feðranna geta komið fram á bömrnn
þeirra. Og ég vildi létta á samvizku minni
með því að vekja athygli góðra manna á
þvi, að menn eyða venjulega fleiru en
peningunum, — menn eyða þvi, sem gulli
er dýrra, þar sem óhófið á í hlut. Menn
verða æfinlega að borga fyrir sætar synd-
ir með sárum bótum. Og náttúmvísindin
taka að kenna oss það nú, átakanlegar en
A K R A N E S