Akranes - 01.07.1958, Qupperneq 55

nokkríu sinni áður, að lög náttúrunnar
eru heilög lög.
Ég kom til Kaupmannahafnar vorið
1920. Þá hafði verið komið þangað með
dálítinn blindan dreng héðan heiman af
Islandi, ti] þess að reyna hvort hann gæti
fengið sjónina. Það hafði verið reynt allt,
sem hægt var hér heima. Nú var komið
með hann til beztu laduia Kaupmanna-
hafnar til þess að láta þá gera síðustu
tilraun, svo að litli drengúrinn gæti séð
dagsins ljós. Það var farið til þeirra eins
af öðrum og allir gá'fu þeir sama úrskurð-
inn: „Drengurinn fær aldrei sjónina!"
Og hver var orsökin? Allir kváðu lækn-
amir þar upp hinn sama úrskurð: „Það
er sjúkdómur, sem stafar af því. að for-
eldrarnir hafa verið lauslát!“
Getum vér hugsað oss sárari hætur
fyrir sætar syndir en þetta?
Oss koma í hug orð Steingríms:
Eitt einasta syndar-augnahlik
sá agnarpimkturinn smár.
Oft lengist í æfi-langt eymdarstrik.
sem iðrun oss vekur og tár.
Og jafnvel þótt mefnn iðrist þess alla
æfi. Þá fá jafnvel ekki tár heillar æfi,
veitt sveininum sjónina! — Svo þunglega
vitjar náttúrunnar eigið lögmál misgerða
feðranna á afkomendum þeirra!
Þessu verður bamið að fóma fyrir föð-
ur simn, til þess að hann sjái misgjörð sína
og taki sinnaskiptum. Alla æfi situr það
i myrkri, svipt eirrni hinni fegurstu lífsins
gjöf, til þess að minna hann og aðra á, að
lög náttúnmnar eru heilög og verða eigi
rofin, tné boðorð þeirra brotin að ósekju.
— „Sætar syndir, verða að sámm bótum“.
„æ koma mein eftir munað!“
Ég hefi tekið átakanleg dæmi, sem mér
eru sjálfum kunn og verða því minnis-
stæð. En svona mætti halda áfram um
hvem löst, sem menn láta fá vald yfir sér.
Hanin getur haft áhrif á alda og óboma.
hvort sem þau verða áþreifanleg eða ekki.
Saga mannkynsins sýnir, að þjóðir hafa
eyðzt og dáið út, einmitt af þessum or-
sökmn.
Um ]>að bil sem Kristur kemur i heim-
inn, og nokkm eftir það, mátti heita, að
allar ])jóðir þess heims, sem þá var kunn-
ur, ])jónuðu einni yfirþjóð. Rómverjar
stóðu svo að segja með fótinn á hálsi þeirra
allra og fleyttu rjómann af öllu, sem þær
unnu. og öfluðu. En auðurinn, sem þeir
drógu sér með skattgjöldum af súrum
sveita annarra, varð sjálfum þeim hefnd-
argjöf. Sem dæmi um óhóf þeirra má
miinna á, að ekki gátu þeir í dýrindis-
veizlum lagl sér til munns svo algenga
fæðu sem fuglakjöt. Fuglatungurnar ein-
ar þóttu þar hæfar að koma á höfðingja-
borð, af þvi að þær vom torfengnari og
dýrari.
Þetta hafði áður verið hraustasta og
harðfengasta þjóð heimsins, meðan hún
hélt góðum siðum og bjó við hadilegan
skammt. En nú tók hún að úrkynjast á
skammri stund. Nautnir og óhóf stálu
merg hennar og lífsafli. Næsta kynslóð
varð æ lingerðari og óhraustari og atgerv-
isminni likamlega og andlega en sú sem
á undan var. Hún saup æ súrari dreggjar
af syndum feðra sinna, þar til er hálf-
villtar, en hraustar þjóðir mddust inn i
landið og eyddu yfirþjóðinni, svo að hún
reisti aldrei við aftur. Þannig urðu syn-
imir að bera þung mein fyrir munuð
feðra sinna.
f sögu vorrar eigin þjóðar sjáum vér hið
sama lögmál. Vér sjáum hvernig virðing-
arleysið fyrir hjónabands- og heimilishelg-
inni verður undanfari margs, sem síðari
aldir supu af súrar dreggjar, þegar þjóðin
missti frelsi sitt og sjálfstæði: Og vér sjá-
um þess dæmi i allri sögu voití, hvemig
ágætar ættir hafa úrkynjast sakir drykkju-
skapar eða marglyjidis og annarra ágalla.
AKRANES
91