Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1903, Blaðsíða 93

Skritlur.
A. stóð í fjörunni og horfði á hundshræ, sem rekið
hafði af sjó. —
— Tveir menn gengu framhjá, og segja um leið háðs-
lega „að hverju er vitringurinn að gá ?“
A. „Eg var að skoða, hvort hræið væri nóg handa
iveimur."
*
* *
A. „Hvað á hesturinn að kosta?“
B. „120 krónur. Það gaf ég fyrir hann, og hreinn af-
skurður, að hann fari minna en 90 fcrónur, það segi ég
þér fyrirfram“.
*
* *
Karl og kerling voru gestir hjá kaupmanni.
Hún: „Þetta er ljömandi fallegur hundur, hann er
alteins og hundurinn okkar heima, nema hvað hann er
snögghærður, en þessi loðinn“.
Hann: „Já! alt að einu, nema okkar er hundur, en
þetta er tík“.
Hún: „Og svo er þessi hvítur en okkar svartur“.
*
* ^ *
Kaupandinn: „Eg vil kaupa hundinn, mér lí/t vel
á hann, er hann trúr og fylgispakur ?“
Seljandinn: „Fylgispakur — já; ég held það — af-
bragð, ég liefi selt lmnn fjórum sinnum, en hann kemwr
att af aftur.“
*
* *
Fund átti að halda á veitingastað. Þegar Andrés,
ungur oflátungur, kemur þangað, segir hann: „Er eng-
inn af „beinösnunmn“ kominn enn þá?“
Þjónninn: „Nei! Þér eruð sá fyrsti“.
* *
A „Ég skal fullvissa yður um það, að konan mín
er ekki heimtufrek, hiin er þvert á móti mjög litilþœgA
B. „Þessu get ég trúað; að minsta kosti sýndi hún
það, þegar hún giftist “