Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Qupperneq 74

orðið mjög dökkir. Hörundið stæjist mjög, og nefnir
sólskinslæknirinn Rollier Ijóst dæmi þess: Hlaupabóla
barst á spitala hans; engin sólbrennd börn tóku veik-
ina, nema eitt; en það fékk bólurnar að eins á útlim,
sem lá í umbúðum, og gat sólin því ekki hert hör-
undið þar. Svæsinn sólbruni hagar sér svipað og
venjuleg brunasár á lágu stigi; hörundið verður mjög
rautt og hlaupa upp stórar vatnsblöðrur. Verða menn
þá illa haldnír, en mega ógætni sinni um kenna.
Skal gætt mestu varúðar við sólskinsböðin, meðan
verið er að venja húðina við.
Sólskinið er aðallega notað til lækninga við akírur-
giska« berklaveiki, þ. e. a. s. berkla annarstaðar en í
lungum. Læknar sjá mikinn og góðan árangur af
sólskininu. Margar tilgátur eru um, með hverju móli
sólskinið eyði sjúkdómum og styrki líkamann, en
enginn veit þó um það með neinni vissu. Ýmsir
þakka það litarefni hörundsins; er það reynsluatriði,
að mjög oft fer bati sjúklingsins eftir því, hve vel ’
hörundið litast af sólunni.
Á íslandi er glatt sólskin. Loftslag er kalt og því
jafnaðarlega minni vatnsgufa í loftinu en í hlýjum
löndum. Er því síður ástæða til þess að leita til há-
fjalla hér en í Mið-Evrópu. Oft kveina íslendingar
undan kuldanum, og er það að vonum. En náttúran
bætir þetta upp með skæru sólskini. Reynsla síðari
ára hefir og sýnl, að sólskinslækningar á berklaveiku
fólki takast vel hér á landi. Petta er að vísu gömul
reynsla, því að flestir sjúklingar með langvarandi eitla-
bólgu á hálsinum verða þess varir, að eitlarnir hjaðna
eftir sumariö, en færast í aukana eftir skammdegið.
Gott er að geta læknað sjúkdóma, en þó er meira
um vert að koma í veg fyrir þá. Pýzkt máltæki er á
þá leið, að ekki þurfl á lyfsala né lækni að halda
þar sem sólar nýtur. Pótt hollusta sólskinsins hafi
verið kunn, er henni gefinn meiri gaumur á síðari
árum. Sólskinsböð hafa margvísleg hollustnáhrif á
(70)