Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Side 86

Hins vegar var sumt í fari Níelsar, sera olli því, að
hann gat komið mönnum kynlega fyrir sjónir. Hann
var nokkuð auðtrúa og lét stundum gabba sig með
söguburði. Hátlsemi hans var og sízt að alraanna-
hætti. Níels var óspar að hafa yfir kviðlinga sína, ef
beðið var, og rak hann þá oft upp skringilegar
skríkjur, ef eitthvað hnittilegt kom fyrir, helzt í
skammakviðlingum og ádeilukvæðum. Jafnan reri
hann, er hann flutti kvæðÍD, og strauk knén með
lófunum; stundum gaut hann pá augunum til hliðar
á víxl. Töldu pá gárungar og þeir, er Níelsi voru
óvinveittir, að pessir kækir bæru vott um mikillæti.
»En hann hló allt að einaa, segir Ólafur i Ási, »þegar
hann hafði yfir eitthvað hnittilegt eftir aðra, eins og
t, d. »Siguróp landvætta« eftir Bólu-Hjálmar; kvaðst
hann aldrei geta slillt sig um að hlæja að pví kvæði,
af pví að lýsingin á maura-Jóni væri svo rétt og
sönn; var pó Bólu-Hjálmar aldrei neinn vinur hans«.
Talsvert hefir pó Níelsi fundizt til um sig; til pess
benda ýmsar sögur, og svo segir Gísli Konráðsson í
Húnvetningasögu; var þó meinlaust með peim, og
heldur lýkur Gísli lofsorði á kvæði Níelsar en hitt.
Svo segir síra Þorkell, að lreldur hafi Níelsi þókt lítið
koma til flestra annarra skálda, einkum þó Sigurðar
Breiðfjörðs, og getur þess, að móður sinni, er unni
kvæðum Sigurðar og hældi peim eitt sinn við Níels,
hafi hann svarað svo: »Pess vil eg biðja pá, er þykir
vænt um kvæði Sigurðar, að þeir snerti ekki við
mínum kvæðum«. Illa poldi hann og, að hælt væri
Njólu, enda ritaði hann og orkti móti henni, og svo
sagði hann eitt sinn um höfund hennar: »Björn
Gunnlaugsson er ekki annarrar handar maður roinn
i kveðskap«. Fleira bendir á sama mat Níelsar á
skáldskaparyfirburði sína, t. d. pað, hve oft hann
svaraði öðrum skáldum ótilkvaddur eða prjónaði
neðan við kvæði þeirra, og það þeirra, sem hann
mat mikils, eins og Benedikts assessors Gröndals og
(82)