Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1927, Qupperneq 97

skoðunar. Nú er sá, sem sú fásínna eitt sínn henti
rímur að yrkja, frá því dæmdur að geta skáld heitið,
fyrst og fremst af þeim upplýstu, sem vonandi er,
að viti, hvað skáldskapur er, og siðan af hinum, sem
ekki vita pað og elska nýungar greindarlaust, en
níða það gamla óþekkt og óskoðað. . . . Satt mál
hafa þeir að sækja, sem segja, að rimnahættina hati
miðöldin fundið, að fæstar rímur séu skáldaverk eða
sýni skapandi sálir, að margir hafi misbrúkað þá,
ekki einasta í tilliti til lífshaga sinna og forsómað
vegna þeirra önnur störf, heldur líka í tilliti móður-
máls og sagnfræði, afskræmt þá seinni með ýkjum,
hitt með orðskripum«. Eftir nokkurar hugleiðingar
verður þessi niðurstaða Níelsar: »PjÖðtunga vor hefir
tvo hæfilegleika, sem aðrar þjóðtungur sakna og
öfunda, sem eru ríkidæmi af samstöfum og efni til
bæði eddukynjaðra og nýgervings-kenninga, sem
hvort tveggja gerir þá prýði, sem ei fær léttilega
maka sinn, og þeir, sem hvort tveggja þetta vilja af
okkur níða, koma því sjálfir upp, hvers vegna þeir
gera það. Peir ráðleggja okkur að draga úr okkur
þessar tennur, svo við fáum ekki í þær tannpínu,
vegna þess þær spruttu ekki i þeirra gómum.' Eða
sjáum við ekki, hvað lystilega þeim kvöldar, þegar
þeir ætla að komasl út með íslenzkt sálmvers? Er
ekki messusöngsbók vor [þ. e. Leirárgarðasálmabókin]
hið bezta vitni? Koma þar ekki sundurslitin orða-
tiltæki, meiningar, sem hafa fæðzt á afturfótunum og
um leið orðið bógsiga? Er þar ei litlu minna yfir um
flutt af vesaldómi og tunguskorli en Hallfreður,
Stúfur Kattarson, Glúmur Geirason og önnur forn-
skáld gerðu í dróttkvæðum háttum til fordildar sér,
og skal mig aldrei furða, þó hegranum sé illa við
vatnið, þegar eg gef mér tíma til að aðgæta, að hann
er ekki fitfugl. Svo hefi eg orðið frægur að sjá fleira
eftir rímnasmánara vora, og enn hefi eg ei séð eftir
þá nema lítt samanhangandi barnaverk í tilliti til
(93)