Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Side 44

42
þessi líffæri úr sér, missa það eðli sitt að geta dreg-
izt saman. Maðurinn hættir að geta rétt úr sér. Vöðv-
inn, sem áður var, er ekki lengur til sem slíkur, harm
hefur ekki starfshæfi og lífsdug nægan, til að stand-
ast öll þau öfl, sem vinna til eyðingar. Maöurinn verð-
ur giktveikur.
Er það hollt að vera boginn? Komið á spítalana og
heilsuhælin og sjáið alla þá, sem eru þar með innfall-
in brjóst. Einhliða starf, afmyndaður líkami er bezti
gróðurreiturinn fyrir berkla. Herðakistlinum fylgir
lítið rúm fyrir lungun, þau verða eins og barnið, sem
fær að dúsa í myrkum moldarkofa, það skortir lofi
og ljós, hefur ekki útrými, úrkosti til þroska, og verð-
ur því veikbyggt og næmt fyrir sóttum.
En er það þá nauðsynlegt að vera boginn? 1 fljótu
bragði mætti svo virðast. Þegar litið er á alla þá
menn, karla og konur, unga og gamla, sem ganga
með lotnar herðar og höfuðið niðri í bringu, er freist-
andi að álykta, að svona sé fólkið skapað, og svona
verði það að vera. En auðvitað er slíkt fjarstæða. Úr
því að maðurinn eitt sinn hætti sér út á þá braut að
ganga uppréttur, verður hann að gera það og gera
það vel. Þótt holdið hverfi til jarðarinnar aftur, þá
er óþolandi að hverfa aftur til upprunans á þann hátt
að beygjast áfram lengra og lengra, þar til hendur
nema við jörð. Það verður aö kveða menn úr kútnum.
Þeirri kynslóð, sem nú er að vaxa, á að takast þaö.
Það er hlutverk íþróttanna að bæta úr einhæfni
starfsins engu síður en koma í starfs stað, og þar scm
um er að ræða líkamslýti af völdum þess, þá verður
að velja þær íþróttir, sem ráða þar skjótast og bezt
bót á. Þar er leikfimin sjálfsögð. En leikfimin er oft-
ast flokkaíþrótt og þarf því samtaka og samheldni
með. Þar er örðugasti hjallinn en um leið farsælasti,