Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Qupperneq 7

5
ljós og líf á langri óttu. Bergkristallarnir, stuðlarnir,
draga hug minn að fyrstu byrjun lífsins, mér detta
alltaf í hug fyrstu þrepin á stiganum hans -Jakobs,
sem átti að ná til himins. Og ung, ilmandi birkihríslan
minnir mig á lífið sjálft, mér finnst hún anda frá sér
yndi þess og fögnuði. — Ég lifi svo mjög í eigin heimi.
Og ég get ekki að því gert, að ég hef andúð á flestu,
sem fylgir þessari svokölluðu nútímamenningu. Allar
þessar stefnur eða skólar eru drepandi fyrir sanna
list. Listin hefur verið gerð að ópersónulegri, heimi!-
islausri og föðurlandslausri beiningakonu. En hún á
að eiga sér persónuleika, heimili og' föðurland, af því
að hún á að vera rík og gjöfuk.
Og meðan Einar talaði, var eins og nýtt ljós félli
á myndirnar hans á veggnum. Ég fann og skildi lof-
gjörðina í stuðlabergsmyndinni hans, mér fannst ég
eignast hlutdeild í Vordrauminum, og mér liðu fyrir
augu hillingarnar frá því, er ég var barn. Ég skildi
það aftur ekki, svo að ég gæti gert mér þess nokkra
grein, hvað við var átt með myndinni, sem hann kall-
ar Jól 1917, en ég fann í henni sigurfögnuð þess skiln-
ings, að allt líf er af einu fætt, og jafnvel það, sem
við köllum dauða náttúru er verndari lífsins. Mér
fannst eg geta lesið langa sögu um ást til íslenzkrar
þjóðar í myndinni af brautryðjandanum, sem hefir
rutt veginn frá töframusteri sólarlandsins allt til jök-
ulsins. En hvað hún var fögur, Drottning dagsins, með
morgunsól og kvöldsól í hvorri hendi og Ijómandi há-
degissólina í kórónunni! Nú sá eg vængi engilsins í
Sólarlaginu og sjálfa eilífðina blasa við á Dauða-
stundinni. En svo sá eg líka í fyrsta sinn þursabergið
í myndinni af vetrinum, og hvað hrosshófurinn minnti
á úfið hraun.
Og stofan hans Einars öll fékk fyrir sjónum mín-