Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Blaðsíða 96
Dagur er liðinn.
Erlendur Hinriksson.
Hann dó í vor á Kristneshæli.
Eg held að enginn nemenda minna hafi valdið mér
meiri erfiðleikum. Eg held meira að segja, að hann
hafi stórum spillt árangri af skólastarfi mínu heilan
vetur, og má mikið vera, að ekki hafi orðið einhver
mörk eftir lengur. Og þó þótti mér vænna um hann
en flesta nemendur mína aðra, ekki sem vandræða-
barn, heldur þrátt fyrir allt sem elskulegt barn.
Því að hann Erlendur var óvenjulega gáfaður og
fallegur drengur. Það gat verið undrabjartyfirhonum,
þegar honum leið vel, og hann gat ráðið yfir sjálfum
sér. En ógæfa hans var eitthvað svo rík, ef til vill
var hún honum í blóð borin, hún hafði a. m. k. komizt
alveg inn að hjartarótum.
Hann sótti um skólavistina þegar hann var 16 áræ
Þá var hann léttadrengur á varðskipinu óðni, og rit-
aði umsóknina á Húsavíkurhöfn. Honum var synjað,
af því að hann var of ungur, en bréfið var eitthvað
svo elskulegt, að ég skrifaði honum, að eg vildi taka
hann, þegar hann hefði aldur til. Hann kom, þegar
hann var 17 ára, og hann sagði mér síðar, að hann
hefði komið ári of seint.
17. árið hafði orðið honum sérstakt ógæfuár. Hann