Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Blaðsíða 84

82
in lítið annað en marglæti íþróttakennaranna — og
svo vani, sem fylgt hefnr leikfimi frá landi til lands.
Viðeyjarsund Sigríðar Hjartar mistókst. En ekki
var það hennar sök. Henni var fylgt úr Viðey á mótor-
bát. Þegar nálgaðist höfnina, bilaði vélin í bátnum, og
bar hann þá undan straumi og stormi. Þeir, seni í
bátnum voru, skipuðu Sigríöi að elta bátinn, og var
hún síðan dregin upp í hann. Hafði hún þá synt um
% sundsins og var óþreytt. Ef til vill hefði hún átt
að synda fylgdarlaust, það sem eftir var sundsins. Það
hefði hún gert, ef hún hefði ráðið. Og ráðin er hún í
að gera aðra ferð og láta þá betur takast.
Ef knattspyrnuflokkurinn léti koma til annarar
ferðar, þyrfti hann að vanda sig betur með undirbún-
inginn. Svo þyrfti hann að gæta alls hófs um áfram-
hald á leiðinni, vera stundvís af stað á morgna, setj-
ast snemma að á kvöldin. Ef leikfimisflokkur fer í
aðra suðurför frá skólanum, þarf hann að stilla svo
til, að hann fái samanburð við aðra leikfimisflokka,
sem búast má við álíka miklu af.
Tvennt varð mest til óyndis í förinni: slæm veður
og bilanir á bílum. Hvorttveggja tafði og þreytti. Þó
var hvorutveggja oftast vel tekið, og oftast glaðværð
og góður hugur. Þó er því ekki að neita, að dálítið var
það ömurlegt þeim, er töfðu heilt dægur í hrakviðri
við bilaðan bíl á Silfrastöðum á suðurleið. Hitt var
æfintýri í óláni, er knattspyrnumennirnir komu rétt
fyrir miðnætti til kappleiks á Hvammstanga á suður-
leiðinni, fyrst ekki var hætt við leikinn að heldur. Það
þótti þá lítið gera til, þó að vantaöi þann framhorj-
ann, er skjóta átti á markið, og hann kæmi ekki fyrr
en klukkan 5 um nóttina með bíl sinn og þá, ar þar
voru. Eftir á er víst flestum ljóst, að ferðin var öll
farin meira af kappi en forsjá.