Ársrit Nemendasambands Laugaskóla - 01.01.1933, Blaðsíða 56

54
hjátrúar og skurðgoðadýrkunar? Hér stöndum við á
þröskuldi leyndardómanna, sem rannsókn og vit kom-
ast ekki yfir. Því að Echnaton hafði — eins og allir
sannir spámenn — fyrst og fremst, sína eigin náðar-
gáfu, sína eigin opinberun að leiðarstjörnu. Og í ljósi
þessarar leiðarstjörnu leit hann á allt með fögnuði »0,
Aton, hve mikil og mörg eru dásemdarverk þín«, var
sá lofsöngur, er alltaf lá honum á tungu. Eða »Sá sem
hefur þig, Herra, í hjarta sínu, getur aldrei verið
fátækur«.
Echnaton fékk marga lærisveina .í E1 Amarnagröf-
unum er fjöldi áletrana, þar sem frá því er sagt, að
konungurinn hafi rætt við vini sína um trú sína.
»Þegar snemma á morgnana kenndi hann mér«, segja
margir af hans höfðinglegu þjónustumönnum. Og þeg-
ar hann valdi sér vini og samherja, var hann laus við
alla fordóma eins og byltingamenn eru jafnan. Hann
hirti ekkert um fornar erfðavenjur, og hann valdi sér
vini og samverkamenn jafnt meðal bændafólks og
anriarar alþýðu sem af höfðingjaættum. Það var sagt
um Echnaton, að hann flytti menn úr fátækt í fursta-
tign. Honum var aðalatriðið, að menn skildu og tryðu
á »kenninguna« eins og sóltrúin hans er kölluð á graf-
letrununum í E1 Amarna. Þeir sem hlýtt höfðu á
»kenninguna« áttu sér upphefðina vísa.
En margt getur runnið í hug um það, hvaða rök
hafa raunar orðið drýgst til að sannfæra menn um
ágæti kenningarinnar, þegar farið er að skoða mynd-
ir á veggjum grafanna, þar sem sýnt er, hvernig
Echnaton gefur trúuðum vinum sínum hálsmen úr
gulli, hringa og aðrar dýrar gjafir. Og í gröf, þar sem
einn hinn trúaði hvílir er letrað: »Herra minn veitti
mér virðulegt embætti, af því að ég fylgdi kenningu
hans í lífi mínu og ég hlustaði stöðugt á orð hans«.