Jólagjöfin - 24.12.1920, Qupperneq 44

42
Jólagjöfin
En hún, sem kom með þennan sólargeisla, hún fékk ekkert
um þetta að heyra og enga vitneskju um það. Það var rétt
svo, aö þeir vissu við hverja hann átti, — sáu baksvip útslit-
innar ekkju, um leið og hún hvarf inn í manngrúann og myrkr-
iö, öllum ókunn — nú sem endranær.
Eftirmáli.
Sólin var gengin til viðar — og það var siðasta sólarlag
þessa heims. Gjörvöll gamla jörðin var hrunin til grunna, eins
og Sílóams-turninn forðum.
Og nú sat h a n n hér aftur — og sá hvað gerðist.
Nú sat hann ekki á bekk, þreyttur og í hversdagsklæðum,
heldur í dómara-hásæti, skrýddur skínandi geislahjúpi og um-
kringdur af heilögum englum.
Og allar þjóðir jarðarinnar söfnuðust saman og stóðu nú
frammi fyrir hásæti hans, sumir hægra megin og aðrir til
vinstri handar. Og þar á meðal var fátæk ekkja. Hægra megin
við hásætið stóð hún, án þess þó að hafa athugað það sjálf, og
])að lá við að henni þætti nóg um básúnu-hljóminn, sem hún
hafði vaknað við, og svo að verða að standa þarna meðal svo
margra — og eiga að mæta fyrir dómi.
Þá sneri konungurinn sér að henni og brosti: Blessuð sért
þú, mælti hann; eg var hryggur, og þú gladdir mig.
Fyrirgefið, herra konungur, sagði konan; það hlýtur að vera
einhver annar eri eg, sem þú átt við, — þetta er vafalaust mis-
minni; eg er ekki annað en fátæk ekkja, sem ekkert á og hefi
víst aldrei séð þig fyr.
Vinstri hönd þín vissi ekki hvað hiri hægri gerði. Þú sást
mig ekki, en eg sá þig. — Gakk inn í ríki föður míns og skín
þar sem sólin. Og einhverja rnunt þú sjá þar, sem þér mun
þykja vænt um að finna.