Jólagjöfin - 24.12.1920, Qupperneq 81

Jólagjöfin
79
skömmuöust sín, eins og þeir heföu átt aö gera. Samt hættu
þeir aö' tala um þetta efni. —r Þaö kom oftar fyrir, aö eg og
viö íslendingarnir rákumst á svona mikla fáfræöi um ísland,
en sérstaklega fanst mér þaö eftirtektarvert, aö þetta voru
blaöamenn og svona margir saman.
Úti á Sund-Stadion.
Sund-Stadionin er yst í borginni sunnan megin. Sundlaugin
sjálf er í borgarsýkinu, og ágætlega fyrir komiö. — Fyrst
þegar eg kom þangað, fórum við Benedikt Waage þangað beint
frá aöalleikvellinum og vorum um klukkutima á leiðinni. Okk-
ur leist ekki á blikuna, ef þetta væri skemsti vegurinn. Sem
betur fór, fundum við síöar skemri veg, sem við notuðum oft,
og alt af þegar viö fórum á milli. Var gaman aö ganga þar
þegar fagurt var veöur, því leiðin lá mest gegn um skóglendi
og akra. Annars var þaö ein ómyndin af mörgum, sem að
var fundið, aö ekki lá spor á milli, svo' menn gætu komist
fljótlega á milli. — Eigum við nú, lesari góöur, aö fylgjast
að milli Stadion-anna. Eg vona, aö þaö geti orðiö okkur báð-
um til skemtunar.
Við förum þá út um norðausturhliðið — ekki samt á sjálfri
Stadion, heldur á giröingunni kring um hana; aðál-út- og
inngangurinn er suövestan megin — og höldum fyrst eftir
nokkrum stuttum götum, sem liggja í beina vinkla hver viö
aðra, — en samt í „áttina“. Eftir aö við höfum beygt nokkr-
um sinnum, beygjum viö til vinstri, út í þrönga, ósteinlagða
götu. Erum við þá komnir út úr húsaþyrpingunni og á báöar
hendur komnir garðar meö trjám, blómbeðum og matjurtum,
öllu i hrærigraut, og sýnist vera fremur illa hirt. Við göngum
upp dálitla brekku og beygjum til vinstri hliöar og göngum
svo áfram yfir brú, sem liggur yfir járnbrautarteina. Hægra
megin viö brúna stendur stórt tré, sjálfsagt þrem til fjórum
metrum neðar en vegurinn, — sem er hér upphlaðinn. Viö
þetta tré eru nokkrir berfættir drengir að leika sér. Þeir hafa
fest kaöli á grein, sem stendur út úr trénu og eru að róla sér
á honum. Af þessari brú sjáum viö töluvert frá okkur í allar
áttir. Viö fylgjum veginum, sem liggur fram undan okkur og
markar geil í skóglendið. En hann tekur á sig beygju og hverf-