Freyr - 01.12.1948, Qupperneq 29

FREYR
36?
var í henni á daginn og fór ekki úr henni,
þó að ég skriði í svefnpokann á nóttum.
Skálinn var reyndar ekki skjóllega hyggð-
ur. Hret koma þá að sumri, þó að suður
í Sviss sé. En þetta var víst nokkuð ein-
stætt, því að bróðir minn las það í blöð-
um norður í Svíþjóð, að hjarðmenn hefðu
orðið að koma með hjarðir sínar ofan úr
fjöllunum, en það hafði ekki borið við um
þetta leyti árs um áratugi.
Ég hafði ekkert teljandi séð af sveitum
Svisslands, því að leiðina frá Basel til
Lausanne fórum við í myrkri. En nú skyldi
landið kannað.
★
Ég var þarna í fylgd með tvennum dönsk-
um hjónum, og þeim átti ég það að þakka,
að ferðinni var heitið þetta suður á bóg-
inn, en ekki í aðra átt. Danskur prestur —
Rönn að nafni — var eins konar farar-
stjóri okkar fimm. Hann hafði ferðast
mörgum sinnum áður bæði um Sviss og ít-
alíu, svo að gott var undir hans umsjá
að vera, enda ferðin skipulögð heima í
Danmörku og allir farseðlar keyptir þar
fyrir danska peninga.
Nú skyldum við halda frá Lausanne, og
þar sem við höfðum aðeins fáa daga til
að skoða landið, átti að nota tímann vel.
Ég vakna klukkan 5 eins og fyrir mig
var lagt, skreiðist úr sveínpokanum, vef
honum saman, tek hann og tösku mína,
kveð minn ágæta landa, Helga Tryggva-
son kennara, og held niður í bæinn til
móts við mína félaga.
Ýmsir hafa verið mér árrisulli, og er
allmikil umferð á götunum, þótt snemmt
sé, og búðir eru þegar opnar, svo að við
kaupum okkur nokkurt nesti til dagsins.
Annars höfðum við það aðallega með
heiman frá Danmörku.
Brátt rennur lestin út frá járnbrautar-
stöðinni, hraðlest á leið til Ítalíu, en við
höfum ekki tækifæri til að fara með henni
þangað, því miður, höfum því lestaskipti,
áður en hún heldur inn í „Simplon“-
jarðgöngin.
Ég sit með landabréfið mitt á hnjánum
og merki við hvern þann smábæ, sem við
förum framhjá, en hvergi er numið stað-
ar, þetta er hraðlest.
Þarna liðast áin Rhóne, hér er hún
miklu minni, en þar sem hún féll úr
Genfervatninu í gegnum borgina Genf. Nú
skal haldið allt til upptaka hennar.
Margt mætir auganu, margt nýstár-
legt. Bændabýli standa hátt í hlíðum
uppi, svo hátt, að heima á íslandi hefði
engum manni dottið í hug að nytja það
land til slægna, hvað þá að byggja þar bæ.
Einna starsýnast verður mér þó á alla
grjótstallana, sem hlaðnir hafa verið í
snarbröttum fjallahlíðunum. Þar er því
líkast sem tröppur séu hlaðnar hátt í
hlíðar, upp frá hverju þorpi, jafnvel uppi
undir fjallsbrún getur að líta stalla þessa.
Mikil hefir sú elja verið, sem til þessa
þurfti, en líklega hljóta verkamennirnir
góð laun erfiðis síns, því að nytjajurtir
vaxa á hjöllunum, aðallega vínviður sýnist
mér.
Fagurt er landslagið, skógargróðurinn
prýðir mjög. Við skiptum lest í Brig. Þú
getur e. t. v. séð staðinn á landakorti, ef
þú kærir þig um. Nú þrengist óðum, oft
ekki breiðara fjalla á milli en í afréttar-
dölum heima í Svarfaðardal. — Þarna
standa mörg þorp. Það hefði ekki þótt
byggilegt heima. „Hér hefðu hvorki Fjörð-
ur, Flateyjardalur né Hornstrandir farið í
eyði,“ hugsa ég. Eitt hafa þó íbúar þessara
staða framyfir íslendingana, betri sam-
göngur, en einn til tvo tíma hlýtur það