Prentarinn - 01.01.1968, Blaðsíða 12

1 þessari byggingu var The Columbia Press Ltd. til
húsa, við Aðalstrœti Islendinga á sinni tíð, Sargent
Avenue. Þar var Lögberg prentað og jleiri merkisrit
Vestmanna. Munu „yngri“ prentarar, sem í Vesturveg
haja leitað, um stundar sakir, kannast vel við sig á
]>essum slóðum. Þaðan var stutt í rómaðan aðselurs-
stað 1 slendinga, veitingahúsið Víjil, Fyrstu lútersku
kirkju og bókabúð Davíðs. Og ekki er vert að gleyma
Góðtemplarahöllinni, sem líka var á nœsta leiti. Eng-
ar sögur jara aj því, hvern þessara staða prentarar
„okkar“ girntust öðrum jremur, — nema kannske
helzt „Gúttó“!! ? — Myndina tók Kjartan O. Bjarna-
son prentari árið 1955. — Utan dyra eru hjónin Einar
P. Jónsson, ritstjóri Lögbergs, og lngibjörg Jónsson,
núverandi ritstjóri Lögbergs-Heimskringlu.
feðraarfi þeirra, þá eru merkin líka skýr fyr-
ir nýrri og haldgóðri vakningu á þvi sviði,
svo sem vaxandi virðing og viðurkenning á
verðmæti íslenzkrar tungu og íslenzkra bók-
mennta ...
Þrjátíu ár eru liðin síðan kveðja þessi var
send lieim til ættjarðarinnar sem vegarnesti
10
ungrar stúlku, sem hugði á langdvöl í landi
feðra sinna við nám og störf. Höfundur kveðj-
unnar, Jón Jónsson Bíldfell, frá Bíldsfelli í
Grafningi, var um tíu ára skeið (1917—1927)
ritstjóri Lögbergs. Hann var mætur maður og
gegn og einn af merkisberum íslenzkrar menn-
ingar vestan hafs.
Nærtækara dæmi og yngra, er segir svipaða
sögu, leyfi ég mér að taka hér upp. Það birtist
í nýútkominni bók, Að vestan og heiman, eftir
dr. Finnboga Guðmundsson Landsbókavörð.
Höfundi farast svo orð, í „Minni Islands", er
hann flutti í Winnipeg og viðar fyrir fimmtán
árum, þá prófessor við Manitobaháskóla:
„Eg veit, að það er uggur í mönnum um
framtíð íslenzkrar tungu í Vesturheimi, en svo
hefur ætíð verið frá því að íslendingar komu
hingað. En íslenzkan lifir enn og getur átt hér
langa lífdaga, ef allir þeir, sem kunna hana,
gera skyldu sína og hrinda henni fram á leið.“
Niðurlagsorð þessa frábæra erindis vildi ég
mega gera að mínum orðum. Þau lýsa svip-
uðum hugblæ og ég kenndi ósjaldan í fari
landa minna vestra:
„Ég sé yður fyrir mér, þegar þér gangið
heim þessa nótt, því að einmitt þá hafið þér
loks að fullu horfið aftur til uppruna yðar,
fundið til eins og Islendingar finna til — eða
eiga að minnsta kosti að finna til — á slíkum
dögum, ekki í augnablikum, heldur í öldum,
ekki bundnir við þann stað, sem þeir standa
á, heldur við það eitt, að þeir eru íslendingar
og hljóta að vera það, meðan þeir eru trúir
hinu bezta í sjálfum sér.
Innst í þínum eigin barmi,
eins í gleði og eins í harmi
ymur Islands lag.
Eg hef verið að hlusta eftir þessu lagi, síðan
ég kom hingað vestur, og það hefur glatt mig
óumræðilega, hve víða má enn heyra það.
Mér finnst, að við óminn af því hafi ég átt
hér mínar beztu stundir, svo sem síðast nú á
þessum degi.
Og ég vona, að þér munuð lengi enn koma
saman þennan dag til þess að stilla hörpur yð-
ar, svo að Islands lag megi aldrei verða falskt
PRENTAUINN