Prentarinn - 01.01.1968, Page 28

Hörður Svanbergsson
hefur oft heimsótt Heidelberg-
verksmiSjurnar og sótt námskeið
á Heidelbergskólanum
og þekkir mjög vel til fyrirtækisins.
Við báðum því Hörð að skrifa
fyrir Prentarann greinina sem hér birtist
og lýsir í stuttu máli þessurn
miklu prentvélaverksmiðjum.
HEIDELBERG
Nafnið kemur okkur prenturum óneitanlega
kunnuglega fyrir sjónir. Borgin Heidelberg er
gamalkunn fyrir fegurð, rómantik, heillandi
umhverfi, sinn gamla háskóla, hallarrústirnar,
mikinn ferðamannastraum og síðast en ekki
sízt hinar heimsþekktu prentvélaverksmiðjur
sem eru samnefndar borginni og allir prent-
arar þekkja, „Schnellpressen AG Heidelberg".
Borgin stendur á bökkum Nekkarfljóts, þar
sem áin liðast milli fagurra bæða Oðinsskógar
og rennur fram á Rínarsléttuna þar sem hún
sameinast stórfljótinu Rín.
Ibúar Heidelberg eru um það bil 130 þús-
und, og stór hluti þeirra byggir afkomu sína
á ferðamönnum. Einnig er þar nokkuð af létt-
um iðnaði, svo sem veggfóðurgerð, gólfdúka-
gerð, mikil gerviefnaframleiðsla, ýmis raf-
tækjaiðnaður, fataverksmiðja, ein sú stærsta
og þekktasta sinnar tegundar í Þýzkalandi o. fI.
Frá fyrstu tíð hefur þessi fagri staður þótt
ákjósanlegur til búsetu, enda er talið að frum-
byggjar álfunnar hafi setzt að á þessum slóð-
um, og því til sönnunar má nefna að skammt
suður af Heidelberg fundust mjög merkar
fornminjar árið 1907. Meðal annars manns-
kjálki með 15 tönnum, sem af vísindamönnum
vorra tíma er talinn vera þrjú til fjögur hundr-
uð þúsund ára gamall.
Heidelberg er fyrst getið sem borgar 1196
og á hún því mjög langa og merkilega sögu.
Þrátt fyrir tvær stórstyrjaldir þessarar aldar
ber borgin engin merki átaka eða eyðilegging-
ar eins og víða má þó enn sjá í öðrum borg-
um Þýzkalands. Þó hefur hún ekki alltaf farið
varhluta af cyðileggingu styrjalda, og vitna
þar um múrsleinsrauðar hallarrústir, sem blasa
við augum í hlíðinni ofan við gamla bæinn.
Endur fyrir löngu, eða árið 1693, ruddust
hersveitir Lúðvíks XIV. Frakklandskonungs
inn í borgina og gjöreyddu henni, þó að einu
húsi undanteknu og stendur það enn, og er nú
mjög þekkt hótel (Renaissance liaus zum rit-
ter). Síðan var borgin reist á hinum gömlu
rústum og þannig stendur hún í dag.
Þrátt fyrir miklar breytingar á borginni —
nú síðustu árin hafa risið heil borgarhverfi,
glæsileg verzlunarhús, og jafnvel hílastæði á
5—6 hæðum — hefur gamla borgin og íbú-
arnir varðveitt hið létta og ljúfa andrúmsloft,
sem alltaf er talið hafa fylgt henni.
Á daginn er allt á ferð og flugi af fótgang-
andi og akandi. Mest áberandi er þó straumur-
inn upp á hæðirnar við hallarrústirnar og upp
á Konungsstól ísem er hæsti hluti þessara
hæða, 568 m yfir dalbotni), enda munu 2,5
milljónir gesta heimsækja hallirnar einar sam-
an ár hvert. Þarna uppi er afar fagurt útsýni
yfir þéttbyggðan gamla bæinn, og til hægri
nýja borgarhluta, falleg dalverpi, og á vinstri
hönd Rínarsléttuna. Og allstaðar í dalbotnin-
um glittir á spegilslétt fljótið.
I tíð Friðriks V., sem nefndur var vetrar-
konungurinn frá Bæheimi, og giftur var Elísa-
betu, dóttur james I. Englandskonungs, var
byggð mikil álma við höllina, sem áður er
nefnd, fyrir veizlusali. og í kjallara hennar var
komið fyrir gríðarmiklu ölkeri, sem rúmar
26
PRENTARINN