Dagfari - 01.11.2006, Blaðsíða 5

Sundahöfnina við komu herskipanna,
enda búist við því að menn mundu
reyna að skemma eða svívirða skipin
með einhverjum hætti. Þegar líða tók
aó útifundi herstöðvaandstæðinga
fjölgaði talsvert í lögregluliðinu og
varalið var tiltækt í rútu bak við vöru-
skemmu. Fundurinn stóó í 45
mínútur, flutt var dagskrá með
ljóðum og ræðum, og að sögn lögreglu
komu þangað 100-200 manns (telja
þó herstöðvaandstæðingar þá tölu
vera hátt í tvöfalt hærri og Þjóðviljinn
segir að megi „ætla að um 800
herstöðvaandstæðingar hafi verið á
fundinum þegar flest var.“10). Eftir
fundinn hóf fólk að syngja „ísland úr
Nató og herinn burt“ og „reyndu menn
síðan að komast að skipunum þar
sem þau lágu við bryggjuna."11
Varnarveggur lögreglunnar þótti
óárennilegur, en herstöðvaandstæð-
ingar voru ekki algjörlega vopnlausir
og óundirbúnir, heldur höfðu menn
tekið með sér þorskhausa, fúlegg og
málningu. Einn mótmælendanna hélt
á gervihesthaus, til að minna á
níðstöngina daginn áður. Þegar leikar
fóru að æsast hófu herstöðvaand-
stæðingar að kasta fyrrnefndum hlut-
um að herskipunum þó þeir hafi ekki
drifið. Það var þá sem lögreglan hóf
kylfubarsmíðina.
Bjarki Elíasson, yfirlögregluþjónn
taldi „þá hafa verið nauðbeygða til
þess að taka upp kylfur til þess að
ryðja bryggjuna. Lögreglan hefði ekki
átt von á áhlaupi sem þessu...“12
Einar Ólafsson, rithöfundur, sem
lengi hefur starfað fyrir SHA segist muna helst eftir
harðræði lögreglumannanna og rekur minni til þess
að lögreglan hafi hafið barsmíðarnar, þó hann
viðurkenni aó herstöðvaandstæðingar hafi espt þá
upp og ögrað þeim. Helst man Einar þó eftir reiði
meðal fólksins vegna þeirrar hörku sem lögreglan
beitti. í kjölfarið á barsmíðunum hóf lögreglan að
handtaka menn og reyna að tvístra hópnum, en mót-
mælendurnir vildu ekki fara fyrr en búið væri að skila
öllum þeim sem handteknir voru. Upp úr hálf átta
fengu herstöðvaandstæðingar því framgengt að þeir
handteknu voru látnir lausir, en á móti leystu þeir
upp mótmælin og fólk hélt til síns heima.
Þjóðviljinn greinir frá því daginn eftir á forsíðu að Vera
Roth, 16 ára herstöðvaandstæðingur hafi handleggs-
brotnað og þurft hafi að sauma sex spor í hægri lófa
hennar. Hún sagði aö „[þjegar fólkið ruddist fram hjá
lögreglunni gáfu þeir okkur högg og spörk, en þegar
hópurinn fór að nálgast landgöngubrúna kallaði ein-
hver löggan: Takið upp kylfurnar og beitið þeim.
Smám saman hörfaði fólkið til baka undan barsmíð-
inni og allt í einu reif lögreglumaður í stöngina sem ég
hélt á. Af einhverri þrákelkni vildi ég ekki láta hana
lausa og taldi mig vel geta haft hana á braut í góðum
friði. Þá byrjaði hann að berja á hendur mínar þar til
ég missti stöngina.“13 Afleiðingarnar voru handleggs-
brotió og skurðurinn í hægri hendi. Kvörtuðu einnig
margir yfir því að lögregumennirnir hefðu verið
óeinkennisklæddir, svo ekki mátti vita hverjir það
voru sem réðust á mótmælendurna með kylfum.
„Ég veit ekki til þess,“ lét Bjarki Elíasson hafa eftir sér
„að meiðsli hafi orðið, nema hvað blæddi úr einni
stúlku, sem reif sig á stöng með þorskhaus. Þá var
einn maður fluttur á sfysavarðstofu áður en átökin
brutust út, en hann gætti kassa með eggjum í, en þau
voru full af málningu. Maður okkur óviðkomandi steig
Dagfari • nóvember 2006 5