Dagfari - 01.11.2006, Síða 16

Her er stórfenglegt fyrirbæri. Þetta er staðreynd sem
fer framhjá okkur mörgum íslendingum sem höfum
fáar hersýningar séð á síöustu árum. En vel þjálfaður
her í nýpressuðum búningum er óumdeilanlega heill-
andi sýn.
Bretadrottning átti áttræðisafmæli nú á dögunum.
Mikið var um dýrðir hér í höfuðborg heimsveldisins -
hnúóar fánastanga voru gylltir, háum sem lágum var
boðió til kvöldverðar í höllinni og framleiðendur
kvikmyndanna um Harry Potter tóku upp stuttmynd
þar sem galdrakarlarnir ungu höfðu uppi á glataðri
hliöartösku drottningarinnar.
Og það var í tengslum við þessi hátíðarhöld sem ég sá
fyrst her. Þeir voru á æfíngu, piltarnir, gríðarfjölmenn
herlúðrasveit sem marseraði í tveimur fylkingum fram
og aftur um stóran leikvang. Þeir spiluðu glaðlega
marsa, hreyfingar þeirra voru nákvæmari en ég hef
séð í nokkru dansatriði og sólin skein þannig að það
stirndi á stífbónuð hljóðfærin. Og þar sem ég stóð
þarna, þá skildi ég af hverju fjölda manns finnst að
her og hermennska sé bara hið besta mál.
Mannskepnan er ekki svo flókin, þrátt fyrir allt. Það
eru einföldu, frumstæðu hlutirnir sem hafa áhrif á
þankagang okkar. Við hrífumst af fallegum hlutum.
Og þegar þessi snotra herlúðrasveit marserar framhjá,
þá gleðst maður yfír því að þessir ungu piltar fái tæki-
færi til þess að spila á lúðrana sína og vera í svona
fallegum búningum. Herinn hlýtur að vera góður kost-
ur, hafi maður áhuga á lúðrablæstri og leðurstíg-
vélum. Jafnframt leiðir maður hugann að öllum þeim
sem sækja æðri menntun í gegnum hin og þessi her-
bákn, í fjölda landa. Maður skilur af hverju ungt fólk
kýs að ganga til liðs við herinn í von um öiyggi og
stöðugleika (hvoru tveggja er að vísu ógnað ef
hermennirnir ungu eru sendir að víglínunni, en
lÖDagfari • nóvember2006