Heimilisritið - 01.06.1945, Qupperneq 19

eyðilagði smámsaman taugaró
hennar.
Þessar erjur þeirra urðu fyrst
verulega alvarlegar eftir að
maður nokkur, Archer að nafni,
hafði komið í kvöldheimsókn til
þeirra. Archer var ungur og
efnilegur listmálari, sem hafði
misst báða fæturna í stríðinu.
Catherine hafði verið fyrirmynd
hans, og nú, er hann var kom-
inn undan læknishendi, fór
hann þess á leit, að hún sæti
fyrir hjá sér á meðan hann lyki
við málverk, sem hann hafði
orðið að skilja við hálfgert, þeg-
ar hann var kallaður í herinn.
Þótt Stephen hefði látið hana
hætta að sitja fyrir hjá listmál-
urunum, fannst henni hún ekki
geta neitað þessari bón.
Hún spurði því Stephen,
hvort honum stæði ekki á sama
þótt hún gerði Archer þennan
greiða, (hann hafði áður verið
góður vinur þeirra beggja).
Stephen kvaðst síður vilja að
hún gerði það--------ósköp fó-
lega, eins og þú getur skilið, og
f jarri því að hann tæki 'þetta
illa upp. En skömmu síðar var
barið að dyrum, (það var ein-
hver, sem hafði villzt á hús-
um), og þegar hún hafði farið
til dyra, hélt Stephen því hik-
laust fram, að hún hefði verið
að tala við Archer.
Hann lét ekki af þessari stað-
hæfingu sinni, hvernig sem
Catharine reyndi að koma fyrir
hann vitinu, jafnvel ekki þótt
hann talaði við Archer 1 síma,
því hann sagði hann væri sam-
sekur henþi. Hann vildi ekki
heldur trúa því, að hún hefði
ekki setið fytrir hjá málara í
fleiri mánuði, og hann kom með
svívirðilegar glósur í garð fyr-
irmynda og um framferði
þeirra.
Það sló í hart milli þeirra
Stephens og Catheriné — fólk-
ið í næstu íbúðum heyrði að
Stephen lét eins og óður mað-
ur, og að lokum varð gauragang-
urinn svo skefjalaus, að ein-
hverjir brutust inn til þeirra.
Þau voru bæði í vinnustofu
hans og æptu og flugust á eins
og vitfirringar. í fyrstu hélt
fólkið að Stephen væri að reyna
að drepa hana. Tveir velefldir
karlmenn þrifu til hans og
héldu hpnum föstum. En þá sáu
þeir, að þeir höfðu gert sig seka
um afleiðingaríkan misskilning.
Catherine hélt á stórum hnífi
í hendi sér, hóf hann á loft,
jafnskjótt og hún losnaði úr
fangbrögðum Stephens og hjó
honum í sitt eigið andlit, með ör-
væntingaræði í augunum. Það
hefur verið óhugnanleg sjón.
Og á meðan verið var að snúa
hnífinn úr hendi hennar, hélt
hún áfram að hrópa með grát-
HEIMILISRITIÐ
17