Heimilisritið - 01.06.1945, Qupperneq 59

í vatninu hjá flóðgarðinum,
langt í burtu.
„Það hefur einhver dottið út
í“, hrópaði hún.
Þær heyrðu óglöggt hávær
köll uppi á hinum geysiátóra
flóðgarði, en enginn virtist enn
gera nokkuð til að hjálpa hin-
um druknandi manni.
Svo sáu þær allt í einu hvar
grannvaxinn maður ruddist
fram á stall, sem var á garðin-
um og bjóst til að steypa sér út
í vatnið.
Anna kólnaði upp. Því að þótt
þessi grannvaxni maður væri
svo langt frá henni, að það væri
illa hægt að greina hann, þá
vissi hún einhvern veginn að
þetta var Martin og enginn ann-
ar.
Maðurinn stakk sér, og andar-
taki síðar sást hann synda áleið-
is þangað, sem hinn druknandi
maður hafði horfið. Hann kaf-
aði tvisvar og var lengi niðri.
Allt í einu komu tvö höfuð í
ljós og nálguðust árbakkann
hægt og hægt. En svo sá Anna
sér til skelfingar, að maðurinn
fór að berjast um æðislega og
þeir hurfu báðir að nýju.
Hún sá, að litlum árabát hafði
verið hrint út og róið var af
kappi þangað, sem þeir höfðu
sokkið. Myndi bátsverjum tak-
ast að bjarga Martin?
Matilda hafði gengið til Önnu
og þær flýttu sér þangað, sem
þær hugðu að báturinn myndi
lenda. En til þess þurftu þær að
ganga litla stund 1 hvarfi.
Þegar báturinn lagði að bakk-
anum sá Anna manninn, sem
dottið hafði af stíflunni. Hann
sat í afturskutnum og skalf ofsa-
lega, en virtist að öðru leyti
ekki hafa orðið meint af volk-
inu.
Anna þreif í handlegg eins úr
bátnum um leið og hann steig
upp á bakkann.
„Hvar er maðurinn minn?
Hvar er Martin Foster?“ kjökr-
aði hún.
Maðurinn leit undrandi á
hana og benti niður í bátsbotn-
inn. Þar lá Martin á bakinu, ná-
bleikur í andliti. Anna varð
gripin ægilegri örvæntingu.
„Er — er hann dáinn?“ spurði
hún í hálfum hljóðum með gal-
opin augu af hryllingi.
f Enginn svaraði.
Anna gróf andlitið í barm
Matildu á meðan Martin var
borinn hægt upp brekkuna til
sjúkraskálans, þar sem læknir-
inn beið reiðubúinn til að gera
lífgunartilraunir.
Þær biðu svo eftirvæntingar-
fullar úti fyrir skýlinu. Anna
gekk fram og aftur. Henni
fannst klukkustundir líða og
hana langaði til að mega fara
inn og hjálpa lækninum.
HEIMILISRITIÐ
37