Heimilisritið - 01.04.1946, Qupperneq 16

ekki láta Molly bíða með kvöld-
matinn fyrsta kvöldið, sem við
borðum í nýju íbúðinni". Hann
gekk af stað og kallaði: „Líttu
einhvern tíma inn!“ Og svo bætti
hann við. „Donald gefur þér einn
til, ef þú biðux hann vel“.
Hilary hló og sagði við Donald:
,;Það er engu líkara en að Johrí sé
að neyða mig til að kynnast yður,
en ég skal reyna að gráta ekki voða
hátt, ef þér viljið losria“.
Donald bauð henni sígarettu.
„Segið þéi ekki þessa fjarstæðu“,
sagði hanri brosandi. „Ef ég
kærði mig um að fara, þá gæti ég
víst skáldað upp konu og kvöld-
mat, sem biði eftir mér“.
Þau sátu áfram, og samræður
þeirra spunnust um hjónaband
fólks. Augnaráð hans varð ofur-
litið dreymandi, þegar hann spurði:
„Haldið þér, þau verði hamingju-
söm, John og MollyP“
Hilary fann gremjuna og beiskj-
una magnast á ný — veita and-
stöðu þeim óréttmætu örlögum,
sem hún hafði orðið að sætta sig
við. Hún sagði fremur kuldalega:
„Getur verið, en ég efast um það.
Haldið þér. að slík rómantísk og
fljótfærnisleg hjónabönd geti góðri
lukku stýrt til lengdar? Nei, má
ég þá heldur biðja um góðan,
heilbrigðan og heiðarlegan félags-
skap“.
Og HILARY réði ekki við
gremjuna, sem sauð niðri í hennú
og hún varð hálfæst. Til frekari
stuðnings orðum sínum hallaði
hún sér með öðrum olnboganum
fram á borðið, að honum og sagði
með glampandi augum, en þó ekki
sannfærandi: „Ast er ekkert annað
en hugarfóstur — bjánaleg ímynd-
un, sem endist skammt og heil-
brigt hugsandi manneskja getur
ekki annað en hlegið að. Annars
gétur verið reglulega ganian að
rómantík og slíku, ef maður hefur
bara hugsun á að sjá það hlægi-
lega....
En, ef maður hefur það ekki. . .
hamingjan góða“, sagði hún loks,
að því er virtist af hjartans ein-
lægni. „Það vona ég. að mér verði
hlíft við rómantísku bónorði!“
Hann tók að einblina á öskuna
á sígarettunni sinni, til þess að hún
gæti ekki ályktað af augnaráði
hans, að hann væri einn af þeim
barnalega hugsandi mönnum, sem
hún hló að. Ósjálfrátt var hann
orðinn hrifinn af henni, hversu
mikið gerði hann sér ekki grein
fyrir, en hann var hræddur um að
það væri einmitt á þann róman-
tíska hátt sem henni fannst ófyr-
irgefanlegur.
Þau þögðu litla stund en svo
sagði hann: „Ættum við annars
að gera þetta alveg endasleppt?
Segið þér til. Eigum við að fara
eitthvað út saman og drekka skál
fyrir vonlausum sigri væminna
14
HEIMILISRITIÐ