Heimilisritið - 01.04.1946, Qupperneq 25

leitað sér athvarfs og stuðnings
hjá. En hún átti ekkert. í þrjú ár
hafði Ivan — eiginmaður hennar
— haldið henni uppi, og iðulega
minnt hana á það.
Svo þessi skyndilega, ákafa ást
hennar til Roberts. „Hvað hef ég
elskað hann lengi?“, hugsaði hún
aftur. En fortölur hans og ástarhót
gátu ekki á einum klukkutíma
losað það tak, sem Ivan hafði alla
þessa mánuði sífellt náð betur og
betur á henni, eins og þegar köttur
læsir 'klónum í mús.
Hún var enn í regnkápunni. Hún
fór úr henni og hengdi hana upp í
skáp í hinum enda herbergisins.
Ilún hafði mörgum sinnum séð
Robert í þessari kápu. Hún lagði
ennið upp að henni litla stund. En
nú var öllu lokið. Gröfin hafði þeg-
ar beðið þessarar ástar, áður en
hún vaknaði til lífs.
Hún sagði með sér, að þessar
hugsanir væru fráleitar líka. Hún
yrði að reyna að jafna sig, áður
en Ivan kæmi heim.
Það rigndi stöðugt. Hún heyrði
umgang og einhver staðnæmdist
rétt fyrir framan dyrnar á bóka-
stofunni, þar sem hún var, og
hún heyrði, að einhverjir voru að
tala saman. Beint upp yfir henni —
í herbergi Ivans — heyrði hún að
gengið var vfir gólfið og glugga
lokað.
Hún sat kyrr og reyndi að öðl-
ast styrk til að mæta Ivan augliti
til auglitis. Og án þess að henni
væri það ljóst vöfðust íálmangar
Goddens-húsins um hana á nýjan
leik, heltóku hana, drógu mátt úr
henni, svæfðu alla löngun hennar
til að losna,
Og svo var skyndilega hringt
dyrabjöllunni. Einhver flýtti sér til
dyra, mannamál heyrðist og dym-
ar voru opnaðar.
Ivan var kominn aftur.
Og hjarta Marciu Goddens barð-
ist svo í brjósti hennar, að henni
fannst eins og það væri að springa.
Iíún dró andann djúpt nokkrum
sinnum, reis á fætur og gekk til
dyra.
IV. ICAPÍTULI
IVAN GODDEN, sem nærri
hafði misst lífið í bílslvsi, kom
heim af sjúkrahúsinu átjánda
apríl, rnánuði eftir að slvsið varð.
Blakie læknir kom með hann í
bílnum sínum. Ivan studdist við
hann og Ancill, er hann staulaðist
hægt og varlega inn í bókastof-
una. Þegar hann var seztur leit
hann í kringum sig eftir Marciu,
benti henni að koma og lagði
hvíta, kalda fingur sína á kinn
hennar, svo að hún neyddist til
að beygja sig eftir kossi hans. Það
tók ekki nema eina eða tvær sek-
úndur, en Marciu fundust þær
langar. Auðvitað gat sú von henn-
ar ekki staðist, að kossar Robs
HEIMILISRITIÐ
23