Heimilisritið - 01.04.1946, Qupperneq 26

myndu byggja upp varnargarð
gegn hinu tómlátlega þvingunar-
valdi, sem Ivan hafði yfir henni.
Og ósjálfrátt magnaðist skyndi-
lega hjá henni sá ótti, að Ivan
gæti lesið hugsanir hennar eða
að kossar Itobs hefðu orðið sýni-
'legir og væru enn á vörum hennar.
Breatrice sagði: „Hérna er
skanimel undir fótinn þinn“.
Blakie læknir fór líka að tala, svo
að Marcia þurfti ekki að láta á
sér bæra, er hún stóð þarna við
hlið Ivans, sem sat í eftirlætisstól
sínum.
„Þú ert eiginlega auglýsing fyrir
mig“, heyrði Marcia að Bla'kie
sagði, þegar suðan hvarf frá eyrum
hennar. „Að þú skulir vera kom-
inn af spítalanum eftir mánuð,
jafngóður, nema öklinn — það
myndi einhvef hæla sér af, sem
hefði séð hvernig þú varst útleik-
inn. Þú hefur að vissu leyti gert
mér greiða Ivan“.
Ivan varð gremjulegur á svip. „O,
ætli þetta hafi nú verið svo voða-
lega hættulegt“, sagði hann. „Ekki
það, að ég sé þér ekki þakklátur.
En maður kærir sig samt ekkert
um, að kunnátta læknisins manns
ráði því, að á mann sé litið eins og
mirinisvarða hans. Það er nú einu
sinni svo, að læknar eru til þess
að bjarga sjúklingum sínum, er það
ekki?“
Marcia reyndi að láta sér koma
eitthvað í hug, til að breyta um
umræðuefni, en liún gat það ekki,
því að í augu Ivans hafði allt í
einum komið þetta óútreiknanlega
dáleiðsluafl, sem hún kannaðist
alltof vel við. Blakie glotti.
„Okkur tekst það ekki alltaf“.
sagði liann ópersónulegri rödd. „En
ofþreyttu þig nú ekki í fætinum,
Ivan. Og hrcyfðu ekki við umbúð-
unum“. Hann beygði sig niður og
þuklaði á þunna silkisokknum,
sem var utan um öklabindið.
„Þetta fer ágætlega. Eg lít inn í
kvöld, eftir að búið er að borða
hjá Verity, og sé um að þú sofir
vel í nótt“.
„Ágætt“, sagði Ivan og leit á-
hyggjufullur á fót sinn.
Marcia fylgdi lækninum til dyra.
Blakie nam staðar í útidyragætt-
inni og leit rannsóknaraugum á
hana. Marcia varð vandræðaleg —
fannst hálft í hvoru atburðirnir í
húsi Veritys myndu vera skráðir
í svip hennar. Til þess að afsaka
það, hvað Ivan hafði verið ókurteis
við hann, sagði hún:
„Við — Ivan er þér mjög þakk-
látur —- þó að hann —“.
Ilann greip fram í fyrir henni
undarlega æstur og ákveðinn:
„Ivan!“ hreytti liann út úr sér.
, Ég vildi að hann væri aftur kom-
inn á spítalann til mín!“
Marcia brosti. „Hvað mynd-
irðu þá gera við hann?“ spurði
hún.
Hann var þungur á svip og
24
HEIMILISRITIÐ