Heimilisritið - 01.04.1946, Síða 28

stætt — hvort hún ætti að hlýða
boði Robs. Hún fann að hún gat
það ehki strax, en ef til vill
seinna, þegar hún hefði haft tíma
til umhugsunar, tíma til að ákveða
hvernig það væri unt, tíma til að
safna saman öllum styrk sínum.
Ef til vill gat ást þeirra sigrast á
öllu, fyrr eða síðar.
En þetta var aðeins andartak,
því að áður en varði opnaði An-
citl hurðina og sagði að maður
hennar óskaði viðtals við hana.
Hún faldi bréfið í pilsvasa sín-
um og gekk inn til Ivans. Hann
var einn.
„Hvaða bréf varstu að fá?“
spurði hann brosandi. „Ancill
sagði mér frá því. Var það frá
einhverjum sem ég þekki?“
Henni var innanbrjósts, eins og
flestum í nærveru Ivans, eins og
hún væri í stóru glerhulstri, við-
búin og þó varnarlaus fyrir hvers-
kyns kvalastungum.
„Lof mér að sjá það“, sagði hann.
Bcatrice kom í þesum svifum inn
með einhver skjöl og bjargaði
henni þannig án sinnar vitundar.
„Ég ætla að hringja til Verity
og segja henni, að við Marcia get-
um ekki kornið“, sagði Beatrice.
„Ilvaða vitleysa“, sagði Ivan.
„Haldið þið, að ég vi'lji að sagt sé,
að ég hafi haldið ykkur heima.
Hverjir koma?“
Marcia hafði áður sagt honum
það og Ivan gleymdi engu. En
2fí
hann vildi auðvitað láta segja sér
það aftur, til þess að undirstrika,
hvað hann væri nákvæmur í öllu.
Beatrice varð fyrir svörum. Þar
sem hún stóð og horfði á Ivan tók
Marcia enn einu sinni eftir því,
hvað systkinin voru áberandi lik
hvort öðru. Það voru aðeins augun.
Augu Beatiice höfðu ekki þetta
stingandi, sérkennilega augnaráð
Ivans. Augu hennar voru dimm og
fjarræn og undirförul, fannst Mar-
ciu.
„Fáir“, sagði Beatrice. „Verity
og Rob Copley, Marcia, Galway
Trence og Bakie læknir. Ég verð
heima hjá þér“.
„Ég held nú síður“. Rödd hans
var reiðileg, hann varð fölari í
kinhum og augun hvítnuðu, nema
hin köldu, svörtu sjáöldur þeirra.
Beatrice hikaði, en sagði svo:
„Ekki ef þú vilt það síður, Ivan“.
Hún lagði bréfin, sem hún hafði
haldið á, á borðið. „Viltu að ég
svari þessum núna strax?“
„Ætli það sé ekki bezt — ja —-
við skulum sjá... . Hvert ertu að
fara Marcia?“
Hún hafði gengið til dyranna, en
stanzaði snögglega. Hún var með
bréf Robs í vasanum, og gat al-
veg eins átt von á að Ivan tæki
það af henni með góðu eða illu.
„Ég ætlaði upp. Var það eitt-
hvað sérstakt?"
„Já, heldurðu að þú vildir
skrifa nokkur bréf fyrir mig? Ég
HEIMILISRITEB