Heimilisritið - 01.04.1946, Blaðsíða 30

að spyrjast nánar fyrir um bréf-
ið. Hann hafði áreiðanlega ekki
'gleymt því. En það var á öruggum
stað, og hún gæti sótt það síðar.
Ef til vill begar hann væri farinn
að sofa um nóttina — í herberg-
inu við hliðina á-hennar herbergi.
Hjartað barðist um í brjósti hcnn-
ar og kveljandi kvíðahrollur og
skelfing gagntók hana.
Friður og ró undanfarandi
vikna var úti. Hvers vegna hafði
hann komið aftur?
„Það eina sem ég vil segja, er
þetta, Marcia“, sagði Ivan og
starði á hana með stingandi aug-
um. „Ég hef ekki fyrr talað um
það, sem gerðist síðast þegar við
vorum ein saman í þessu her-
bergi. En það er geymt og ekki
gleynit. Já, og auðvitað fannst
mér rétt að vara Beatrice við þér
og segja henni, hvað þú hegðaðir
þér — undarlega þennan dag. Og
það verður einnig skylda mín að
vara Verity og fleiri við þér, éf
mér þykir þess þurfa. Seinna skul-
um við ræða nánar um það, sem
þá gerðist. Það er naumast heppi-
legt að hlaupa til nágrannanna
með veikan hund, sem réttast var
að drepa. Og segja þeim, guð má
vita hvaða, bölvaða vitleysu. Og
gleyma sjálfri sér, og öllum dreng-
skap, þakklæti — taka ekki tillit
til neins af því sem þér ber —“
Hann var venju fremur fölur, augn-
hvítan mjallhvít og gljáandi, sjá-
öldrin kolsvört og lítil og hann
dró andann fremur ört. „Þú gengur
jafnvel svo langt að ráðast á mig,
líkamlega". Hann stillti sig er hon-
um var ljóst, að hann gaf tilfinn-
ingum sínum of lausan tauminn.
„Ég ætla ekki að hafa fleiri orð
um þetta nú. Ég er lasinn; ég þarf
á öllum kröftum inínum að halda
til þess að verða jafngóður aftur.
Þú mátt fara núna“.
Það var óskaplegt að sjá, hvað
hann tók það nærri sér að hafa
stjórn á sér.
En hvað ætlaði hann að gera?
Hvaða ráðstafanir gagnvart henni?
Hvað gat hann gert henni, jafn-
grimmilegt og augnaráð hans gaf í
skyn að hann myndi gera?
„Ivan, þú verður að segja mér
— þú verður —“.
.:Ég sagði að þú mættir fara.
Langar þig kanski til að ég biðji
Ancill að fylgja þér til dyra?“
Iíonum var trúandi til þess.
En þegar hún var kominn að
dyrunum kallaði hann á hana hast-
ur. Hún kom, staðnæmdist frammi
fyrir honum og horfði framan í
hann. Hann hafði sleppt dagblað-
inu og fallegu hendurnar hans
krepptust um stólbríkurnar. Hann
var í svarta innisloppnum sínum
Og minnti á stóran veiðikött.
Ivan sagði: ,Komdu nær mér“,
og lét hana setjast á skammelið.
Kynlegir skuggar mynduðust við
munnvik hans.
28
HEIMILISRITIÐ