Heimilisritið - 01.05.1948, Qupperneq 42

án þess að koma því í verk að
kveikja í honum.
Um leið og Keller bar fram
j>essa spumingu svipti storrn-
sveipur þokunni burtu í einni
sjónhending, slepjugrár sjórinn
var ýfður umhverfis skipið, en
ekkert kvikt né lifandi var nokk-
urs staðar sjáanlegt. Allt í einu
gusu loftbólur á einum stað upp
úr sjónum, og loks freyddi þar
allt eins og í smyrslakrúsinni,
sem getið er um í biblíunni! Upp
úr þessari ringulreið vatnsins,
mitt í hringöldunum, sem bár-
ust jafnt til allra átta, kom eitt-
hvert lifandi ferlíki í ljós — grá-
skjöldótt og rauðflekkótt, háls-
Jangt ferh'ki, — sem öskraði af
vitfirrtri þjáningu. Friðþjófur
lrélt niðri í sér andanum, belgd-
ist út óg gleymdi að anda frá
sér. Nafn skipsins,' sem var
saumað með rauðu, þvert yfir
peysubrjóst hanfe, reis og tútn-
aði út á grunninum. Síðan mælti
liann, dálítið hás: „Ó, það sér
ekki. Iíúr illa! Þetta kvikindi er
steinblint, vita steinblint!“ Og
rétt í svipinn leið um okkur með-
aumkunarkennd, því að það
leyndi sér ekki, að skepnan var
sjónlaus og kvaldist mikið. A
amiarri hliðinni var hún flegin
endanna á milli og blóðið pípti
og fossaði úr gapandi sárinu.
Grá slepja úthafsbotnsins lá í
hryggfellingunum og scig niður
í sjóinn til beggja hliða. Hið
jötunelfda, hvíta höfuð reis aft-
ur yfir sig og blés og frýsaði í
vatnið, til þess að skola sárið. I
kvalahríðunum hófst skepnan
öll á loft, upp yfir hinn blóði-
drifna hafflöt, svo að við sáum
hann bera fyrir sig hreyfaná í
lausu lofti. Þeir voru alsettir
kuðungum og þangi, — en á
milli glytti í snoðið og_ skyi'hvítt
skinnið, sömu tegundar og á
blindum, tannlausum hausnum.
Litlu seinna sást örla fyrir svört-
um díl úti við sjóndeildarhring-
innýloftið kvað við af skerandi
væli, og siðan var eins og vef-
skyttu væri skotið með eklingar-
hraða yfir þveran hafflötinn.
Upp úr stóð haus og háls, og
sjórinn braut á þvi, freyddi og
hvissaði frá á báðar hendur.
Þessar tvær jötunelfdu skepnur
náðu saman, önnur í fullu fjöri,
hin særð til ólífis. Okkur skild-
ist, að þetta mundi vera karldýr
og kvendýr, og að kvendýrið
væri að koma maka sínum til
hjálpar. Fyrst synti hún öskr-
andi í kringum hann, en síðan
teygði hún hálsinn yfir kýttan
og hrukkóttan hrygg maka sins.
Við þunga þessa vinarhóts deif
hann sér sem snöggvast undir
vatnsskorpuna, en skaut þegar
upp aftur, og stundi af kvölum.
Blóðið strejundi úr flakandi
sárinu. Einu sinni reigði skepn-
40
HEIMILISRITIÐ