Heimilisritið - 01.05.1948, Qupperneq 47

„Fjandinn veit. hvemig á
þessu stendur, hér í þorpinu er
ekki neinn krakki, en hvaðan
kemur allt ]>etta org?“
„kað er kannske úr næsta
þorpi, gæzkan ..
Er nefndin kom til eins yzta
hússins stóð þar í dyrupum ung
kona, hrædd mjög, og endurtók
í sífellu:
„Hann getur ekki, gav.kan,
hann getur alls ekki . .. Hann
getur hvorki hrært legg né lið“.
„Hver getur ekki? Hvað getur
hann ekki? . . . I>að lagast trú-
lega, þótt hann sé \-eikur mina
hressist hann sjálfsagt“.
„Þeir eru sannarlega ekki með
neina smámunasemi þessir
menn“, sagði rödd í mannfjöld-
anum, er haf'ði elt nefndina þegj-
andi.
Og loks, er þeir komu til konu
smiðsins, fundu þeir hvorki
meira né minna en fimm börn.
Þegar neíndin bar að garði sat
konan á gólfínu og leitaði elzta
barninu, sjö ára dreng, lúsa, og
hún stóð ekki upp.
„Xú er úti um liána“, sagði
einhver í hálfum hljóðum.
011 Ixirnin, fimm að tölu,
voru skrásett. Ung grannkona
varð að segja til um aldur þeirra,
þar eð smiðskonan sjáhf var orð-
íaus af hræðslu.
„Hvað hefunðu annars gert
við Iximin þín?“ spurði kaup-
HEIMILlSRITIÐ
maðurinn og vék sér tmrfrandi áð
granvaximii konu.
Hún leit á hann leiftrandi
augum, kreppti hnefann undir
svuntunni og sagði óðamála:
„Eg á engin . . . Systir mín átti
þau . ..“
„Það má fjandinn vita, hverii-
ig . . .“ sagði kaupmaðurinn og
ypti öxlum.
„Það var svei mér ekki til
mikils að koma hingað”, sagði
einn borgarmannanna og glugg-
aði í skjölin.
Er nefndin var farin heim lil
kaupmannsins til tedrykkju,
tóku komirnar aftur til óspilltra
málanna út á hampekrunum.
Sumar roguðust heim með vögg-
ur, aðrar hlupu í öngum sfnum
fram og aftur um ekrumar, en
aðrar skiimmuðust.
„Hvað ertu að flækjast á
annarra manna eknim. T»ú eyði-
leggur uppskeruna fyrir <»kkur“.
„Eg fiun elvki lcrakkaim! < >,
guð, ég lagði hann einmilt herna
við t girðingnna“.
„Það hefði átt að láta þau <>11
í eina lirúgu, en þið hafið fleygt.
]>eim hingað og þaugað, og nú
finnið þið þau ekki sjálíar. Að
sjá hvernig þið badiö hampinn,
grasasnarnir ykkar!“
„Hér liggur baml“ var kállað
á.einum stað.
Kona þaut þangað, en kom
strajf aftur og Ixiðaði út örmun-
^45