Heimilisritið - 01.05.1948, Qupperneq 52

«3*
W
Pc.”‘:versev stúdent leið þarna um.
Iíann ko'rn strax auga á fatalirúg-
una og hvíta' niiðan, sem ]á ofan
á ■ du saman.
..Drekkt sér!“ var hið fyrsta,
sem Pereversev kom í hug og hon-
uni rann kalt vatn milli skinns og
hörands. Þegar hann hafði lesið
miðann, brosti harin biturt og
sagði:
..Þarna sér maður auðvaldsskipu-
lagið í állri sinni dýrð. Þrjú líf ...
H-r getur sagt um það, Iiverju
þeir kynnu að hafa áorkað fyrir
fólkjð, ef þeir hefðu lifað í þjóð-
félagi framtíðarinnar! Lífið er ekki
þes' virði að þvj sé lifað. Það
er glæpsamlegt að halda því á-
fram, þegar fljótið er hið oinasta
lirneði öreiganna. Og ég siem ætlaði
í h-jkhúsið!. Hvílíkur harðsyíraður
þorjjari ég hef verið!“ Iíann smellti
fingfum og bætti við á seðilinn:
,.Eg hef andstygð á mönrninum
og ég hcf ándsiyggð á sjálfum mér.
Gritð þjónustusiúlkunni vekjara-
klukkuna rnína. Eg sktdda henni
fyrir þrérrmr vinarbrauðum. Ilitld-
ið áfram baráttunni fyrir almenn-
urn kosningarétti.
Perevcrsev“.
Síðan fór hann úr frakkanum og
pev'iinni og steypti sér í fljótið.
Fimm mínútum ‘ síðar kom lög-
regluþjónn á vetvang. ,
..Jæja!“ varð honum að orði,
þegar hann sá frakkana, „einhverj-
50
ir liafa notað tækifærði á meðan
ég brá mér frá! En sá hópur! Ég
kemst víst í þokkalega klípu út af
þessu“.
Hann klóraði sér um kjammana,
bölvaði og spýtti, greip síðan mið-
ann og stautaði sig.gegnum hann
með nokkrum erfiðismunum.
•Jú-jú", tautaði hann hugsi. ,.Ég
fef þokkalega 'út úr þessu. „Einn
drukknaður, skítt með það — jafn-
vel þótt þeir væru tveir — en heill
hópur! Og það a'f minni brú. Eins
og það sé nú ekki nóg af brúm í
borginni!"
Hann klóraði sér aftur, hugsaði
máiið frekar og varð svo að orði:
..Xei, heldur kýs ég ána en enda-
lausar ávítuf“. Að svo niæltu tók
hann af sér beltið með korðanum,
reif sig úr yfirhöfninni og varpaði
sér í ána.
XU LEID stundarkorn og eng-
inn fór um brúna. Þá reis tötralega
búinn náungi upp iir tómum bát.
Egorov blístraði áuægjulega,
þegar honum varð litið á alla
frakkana. „Guði sé.lof og dýrð! En
sú hrúga! Eg hef hitt á hreinustu
gnilnámu í þetta sinn. IMiðinn er
góð beita á þessdm síðustu og
verstu tímum!“
Hann dró sinn eigin, ganðslitna
frakka undan dyngjunni, brá hin-
um vfir öxl sér og hélt síðan heim-
!":ðis hröðum skrefum.
E N D 1 R
HEIMILISRITIÐ
\
V