Heimilisritið - 01.03.1949, Qupperneq 12

York. Um það þarí' ég einmitt
að tala við þig“.
En hann hafði sagt henni, að
hann fœri til Perth varðandi
samningagerð. Það varð hræði-
leg þögn, og hann hafði fundið'
kokið lierpast saman. „Eg kem
heim“. Svo hætti hann við allt
og fór með fyrstu lest heim.
„Frú Atvvell fór með drengina
til tannlæknis“, tilkynnti vinnu-
stúlkan. „Hún sagðist koma
fljótt aftur“.
Og nú myndi verða senna,
enginn vafi á því, og hann kveið
því, eins og allir karlmenn kvíða
slíkum sennum, en einnig vegna
þess, að það myndi særa Vivian
hræðilega, og hann vildi ekki
særa hana.
Hún myndi aldrei fyrirgefa
honum. Hún var ein af þeim,
sem láta fremur stjórnast af
hjartanu en höfðinu. Það var
meinið'. Það var ekki hægt að
fara til hennar og segja blátt á-
fram: „Skilurðu það ekki, Vivi-
an, að tolk breytist? Þessi fyrsta,
heita þrá til livors annars —
hún endist ekki ótakmarkað.
Fólk þroskast líka. Við erum
ekki hin sömu og fyrir fimmtán
árum.
Þú ert það ekki, og ég er það
ekki . . .“.
Vivian skilur það aldrei. Hún
er barn, saklaus og trygg. Þetta
litla liús, þetta óbreytta líf, er
allur sjóndeildarhnngur hennar.
Og ég er vígi hennar, og sannar-
lega œtti ég að láta mér þetta
nœgja líka, eða livað? Hún skil-
ur aldrei, hvers vegna því er ekki
þannig varið, eða livers vegna ég
er eirðarlaus og þrái eitthvað
meira . ..
Mynd hennar blasti við hon-
um á veggnum andspænis —
ung kona, Ijós yfirlitum. Sólin
lék í björtu hári hennar, en aug-
un voru stór og dökk. Dúfu-
augu, hafði Levvis kallað þau —
blíð og dálítið alvarleg.
Hún hafði gefið honum mynd-
ina í afmælisgjöf. Hann mundi
er hann kom inn og sá hana
standa frammi fyrir mvndinni.
Og svo kom hún til hans og fór
allt í einu að gráta. „Ó, Levvis,
ég elska þig svo innilega —
veiztu það? Eg þarfnast þín
svo . . .“ Og hún hafði sagt: „Þú
veitir mér þrek. Eg óttast ekk-
ert í heiminum þegar þú ert ná-
lægur“.
Hann óskaði, að hann heyrði
ekki rödd hennar segja þetta.
Óskað'i, að hún væri ekki svona
lítil, fínleg og viðkvæm. Að hún
elskaði hann ekki svona heitt.
Hvað myndi þetta fara með
hana? spurði.hann sjálfan sig.
Hann hefði viljað gefa hvað sem
vræri til þess að hún hefði ekki
komizt að því. Hún treysti hon-
um. Ekki svo að skilja, að þessi
10
HEIMILISRITIÐ