Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 55

(Jana flvr al'.slans frá Austurríki til New
York í byrjun stríðsins og kemst í vist hjá
stórauðugri, en kenjóttri stúlku, sem er ný-
lega skilin við manninn sinn (Cromore),
þótt hún elski hann. Þeim fellur svo vel
saman, að Priscilla gerir hana að stallsyst-
ur sinni. John, yngri bróðir Priscillu, sem
einnig er flugríkur, lítur hýru auga til
Jönu. Priscilla er mjög óhamingjusöm og
gerir árangurslausar tilraunir til að sættast
við eiginmann sinn aftur. Hún fer ásamt
Jönu til sveitaseturs Ágústu frænku sinnar.
Er þær hafa dvalið þar í nokkra daga,
kemur John í heimsókn. l>au Jana og hann
gera sér það Ijóst. að þau elskast og eru
mjög hamingjusöm. þangað til nokkrir
kunningjar syslkinanna koma í heimsókn
frá New York. Þeirra á meðar er Mano,
ung leikkona, sem er afar hrifin af John.
Síðar um daginn sér hún þau Mano og
John Ieiðast úti i skrúðgarðinum ...)
Hún starði snöggvast á þau, stöð síð-
an upp og fleygði sér á rúmið.
Fyrsta tilhneiging hennar var að fara
burt — leita sér raunvcrulegs starfs í
New York. Það væri hið eina rétta. Eða
var það aðeins römantísk, eigingjörn til-
hneiging, að hana skyldi langa til að
hlaupast á brott, af því að hún þoldí
ekki að sjá John með Mano? En hvar
fengi hún starf, er gæfi jafnmikið í
aðra hönd til að senda heim? Var það
ckki mikilvægara en tilfinningar henn-
ar? Og svo mundu þau brátt fara aft-
ur til New York, og þá, ef hún gæti i
raun og veru ekki afborið þetta leng-
ur, var nógur tími til að fara, án þes>
að valda óþarfa hneyksli.
Þessi innri barátta gerði hana þreytta.
Æskan kom hcnni til hjálpar, og hún
sofnaði. Þegar hún vaknaði, var orðið
næstum dimmt. Hún heyrði hlátur úti
fynr og bílhljóð. Hún leit í spegilinn
og sá, að augu hennar voru þrútin,
Hún blygðaðist sín dálítið fyrir að hafa
ekki betri stjórn á sjálfri sér. Hún þvoði
sér í framan úr köldu vatm og fór í
kvöldkjól. Hvað, sem fyrir kæmi, varð
hún að gera sér eitt ljóst: Hún mátt'
hvorki hegða sér bjánalega né hlægilega.
Það var hljótt í húsinu. Enginn virr-
ist vera heima. Þegar hún fór niður.
voru aðeins dauf ljós í forsalnum. Allt
í einu heyrði hún John tala í síma í
skrifstofunm, og röddin var gremjuleg.
„Ég verð að koma hénm héðan burt!‘‘
sagði hann. „Ég veit þú getur kom-
ið því í kring. Og ég skal borga hvað
sem það kostar. . . Hvað kemur mér
HEIMILISRITIÐ
53