Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 46

hefði fengið eitthvert Mörtu-
æði.
— Og sinnti hún honum eitt-
hvað?
— Það sýndist manni, — já,
og hefur trúlega verið' eitthvert
flangs, var nú kát og fjörug
stúlka, — hún sinnti honum
minnsta kosti nóg til þess, að ég
taldi mig strikaðan út.
— Var hann myndarlegur að
sjá hann — eða hvað?
— Ekki gat það nú heitið, og
fífl var hann þá —■. eins og hann
liefur alltaf verið síðan. Jú, út-
litið var svona eins og gerist og
gengur, ef maður á að láta grey-
ið njóta sannmælis, en hann var
síhlæjandi, gat kjaftað enda-
lanst um ekki neitt, sísyngjandi
og spilandi — eð'á þá dansandi,
hvar og hvenær sem var, — þeir
sögðu reyndar, að hann hefði
ekki dansað í ófærð. einhverjir,
sem með honum voru á ferð,
reyndist þar ekki sérdeilis þrótt-
mikill eða úthahlsgóður, en vak-
að gat hann í það endalausa, ef
keenfólk og dans og spilverk var
annars vegar ... Og þú skalt
ekki aldei'is ímynda þér, að mér
hafi þ,O l mikið að reyna að' gera
hann að kvikindi í orði, nei, nei,
bó að ég drægi hann sundur og
aman í logandi háði, skellti á
i ann níðvísum og hvað eina, þá
' ir það forgefins. Hann bara
h.’ó — og svo sögðu stelpurnar.
að það væri ljótt, hvernig ég
léti við hann Matthías, annan
eins ágætis pilt.
Nú blés Markús mæðulega.
— En varst þú ekkert með í
dansinum?
— Nei, ég held ég hafi nú ekki
kunnað mér geð til þess, hring-
snúast þetta eins og hundur,
sem eltir á sér rófuna. Nú, og
lögin — þetta voru engin al-
mennileg lög — eða þá vísurn-
ar, sem sungnar voru undir
sumum þeirra, ekki bara kenn-
ingalaust rugl, heldur líka oft og
tíðum bandvitlaust rím, stóð
ekki einu sinni í hljóðstaf, sumt
af þessu kjaftæði, nú, og hend-
ingarnar, skothent og alla veg-
ana khiðrað'. Fvrir nú utan það,
að þetta var margt hvað á ein-
hverju hrognamáli. Og enn blés
Markús.
— Ja, úr því að þú dansaðir
ekki, þá hefur nú aðstað'an hjá
þér ekki verið allt — og söngst
ekki heldur! Vildirðu virkilega
ekki vinna það til að ná í stúlk-
una að vera með í dansinum og
söngnum — gazl látið taka hana
svona fyrir framan nefið á þér?
— Nei, ég kunni mér ekki geð
til að vera með í svoleiðis, var
ég að segja þér, gat ekki haft mig
til að láta eins og fífl og svívirða
þar að auki almennilegan kveð-
skap með því að taka mér í
nmnn skothent klúður og bull.
ii
HEIMILISRIT.'Ð