Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 60

að húsinu eins og þau höfðu gert fyrir
fjórum kvöldum síðan. Og það var eins
og enginn tími hefði liðið síðan, og
ckkert gerzt. Hvorugt fann nokkuð ril
að segja.
Við kvöldverðinn með Ágústu hegð-
uðu þau sér afar settlega, næstum eins
og þau væru ókunnugar manneskjut1,
en Ágústa lét sem hún tæki ekki eft-
ir því.
Þau spiluðu til klukkan tíu, þá stóð
Ágúta upp og bauð góða nótt. Þrátt
fyrir mótmæli hennar, fór Jana með
henni upp til að aðstoða hana, því að
þernan hennar átti frí þetta kvöld.
Þegar Jana kom aftur fram á stiga-
pallinum, heyrði hún til Johns niðri.
Hún sá að hann hafði slökkt í setu-
stofunni og var að bæta viðarbútum á
cldinn. Þegar eldurinn hlossaði upp,
flýtti hann sér að dyrunum og slökkti
einnig ljósin í forsalnum. Svo stóð hann
kyrr og virti fyrir sér stofuna. Því næst
færði hann tvo stóla saman fyrir fram-
an eldinn. Allar hreyfingar hans voru
snöggar. Án þess að hugsa, hafði Jana
setzt í stigann, og virti hann nú fyrir
sér. Hjarta hennar sló ótt, hún varð
gripin tortryggni. John leit allt í einu
upp til hennar og sagði: „Nú. máttu
koma niður, Jana.“ Hann kom að stig-
anum.
Hún stóð snöggt á fætur og blygð-
aðist sín fyrir að hafa njósnað um hann,
en jafnframt létti henni. Hné hennar
skulfu meðan hún gekk niður stigann.
„Stattu kyrr,“ sagði hann, þegar hún
áttj eftir þrjú skref til hans.
Uti þaut í fyrsta hauststorminum um-
hverfis húsið með margvíslegum kynja-
hljóðum.
Gamla húsið sjálft virtist stynja und-
an átökum hans. Brestir í gömlum viði
og ofurlítið glamur í Ijósakrónum barst
að eyrum þeirra.
„Það er eins og á skipi! Heyrir þú
það ekki? — eins og á skipi í stormi —“
Það var sem John talaði við sjálfan
sig. Hann sneri sér frá og hlustaði, leit
síðan á hana aftur. ,,Þú ert frá fjöllun-
um, en þú verður að elska hafið líka,
Jana.“
Hann rétti höndina að henni, en
snerti hana ekki. Hún hikaði aðeins
brot úr sekúndu, svo gekk hún beint
í faðm hans.
„Ástin mín,“ sagði hann; ,,Jana!“ og
það lét í evrum hennar eins og hún
heyrði nafnið nú í fyrst sinni á æv-
inni. Hann strauk hár hennar og lyfti
andliti hennar. Hún fann varir sínar
opnast, þegar hann laut niður og þrýsti
henni að sér. Allt varð dimmt fyrir aug-
um hennar, en breyttist jafnskjótt í log-
andi eld, sem brann, en brenndi hana
ekki, heldur færði henni nýtt líf, sem
hún hafði aldrei fundið til áður. Hún
vissi ekki hve lengi þessar tilfinningar
sasntóku hana, hún fann varir hans
fjarlægjast og heyrði hann segja: „Ást-
in mín!“ og „Jana,“ aftur — og hún
heyrði sjálfa sig hvísla: „John“, og
„ástin mín“, þegar hann leiddi hana
að arninum.
Lengi sátu þau þögul í stólunum,
sem hann hafði fært saman, svo að þau
gætu haldizt í hendur og kysstst.
Þegar hann tók Itiks til máls og tal-
aði um það, sem henni fannst svo dá-
samlegt fyrst í stað, stóð hann fyrii
framan hana og hallaði sér upp að arn-
inum. Hún sá ckkj glöggt framan i
58
HEIMILISRITIÐ