Heimilisritið - 01.03.1951, Blaðsíða 16

flata leirskál. Hann fyllti hana
af mold og tók til við gróður-
setninguna. Hann kannaðist við
hinn undurfagra skrúðgarð Lis
kaupmanns í stórum dráttum.
Li-an hafði sýnt honum hann,
eitt sinn þegar hann hafði komið
með blóm heim til hennar, og ó-
sjálfrátt tók hann að líkja eftir
lögun hans í innihaldi flötu leir-
skálarinnar. Hvernig var þetta
nú annars? Rann ekki lítill læk-
ur í gegnum garðinn? Og Po-lam
bjó til mjóan leirskurð í moldina
i skálinni, við rætur litlu dverg-
trjánna, og fyllti hann með
vatni. Hann gerði eftirlíkingu af
brúnni, sem lá yfir lækinn, úr
grönnum bambusstráum, stráði
fínum perlusandi í stígana og
gróðursetti örsmátt sef á lækjar-
bökkunum. Og hérna í hornið',
fyrir framan litla vitann, byggði
hann, úr óreglulega löguðum
smásteinum, hið kynlega hamra-
belti, sem tilheyrir sérhverjum
meiriháttar, kínverskum skrúð-
garði.
Allan síðari hluta dagsins
vann hann að litla garðinum sín-
um, og hann var harla ánægður
með verk sitt. Vegna dverg-
trjánna varð það hvorki meira
né minna en raunverulegur
garður í smækkaðri mvnd —
sannkallað' listaverk.
„Skrípalæti“, sagði faðirinn,
þegar hann sá, á hvern hátt Po-
lam hafði notað tímann, í stað-
inn fyrir að reyta illgresið úr
nýsánum hvítlauksbeðunum.
„Maður getur varla trúað því,
að þú sért bráðum orðinn tví-
tugur — kominn á giftingarald-
ur“.
En Po-lam brosti bara, og
morguninn eftir kom hann litla
garðinum sínum, af mestu var-
úð', fyrir í einni körfunni sinni
og hélt af stað til markaðstorgs-
ins. Hann vonaðist eftir að hin
unga þerna Li-ans myndi koma
til þess að verzla við sig. En tím-
inn leið, og þegar hann hafð'i selt
varning sinn upp, stóð dverg-
garðurinn enn í körfunni hans.
Átti hann nú að fara heim með
hann aftur? Það væri næsturn
því synd, og hann ákvað að af-
henda hann sjálfur.
Po-lam kom heim til Li-an
einmitt um það leyti dagsins,
þegar heitast var í veðri. Ef
honum ætti að takazt að ná
fundum ungu þernunnar, þá
voru mest líkindi til þess að
hann gæti fundið. hana á bak
við húsin, í nánd við stóra eld-
húsið. Hann leit yfir garðinn á
leið sinni að eldhúsdyrunum, og
brosti ánægjulega. Minnið hafði
ekki brugðizt honum. Dverg-
garðurinn hans var nákvæm eft-
irlíking af skrúðgarðinum, sem
Li-an hélt sig löngum í. Hljóð-
laust hélt hann áfram til þess
14.
HEIMILISRITIÐ