Heimilisritið - 01.03.1951, Qupperneq 30

að rifja upp fyrir mér hið ný-
afstaðna þrætuefni okkar. Ég
hafði ekki setið svona nema
stutta stund, þegar ég allt í einu
varð fyrir undarlegum áhrifum,
sem smátt og smátt gagntóku
mig meir og meir, áhrifum, sem
ég gat ekki gert mér grein fyr-
ir, það var líkast því sem eitt-
hvað sérstakt væri á sveimi í
loftinu, ég varð taugaóstyrkur
og mér leið illa.
Þetta var mjög undarlegt, ég
sem var mjög rólegur að eðlis-
fari, varð skyndilega óttasleg-
inn. Ég reyndi að einangra hug-
ann við deilumál okkar, en gat
ekkert hugsað. Hver fjárinn var
að? Ég var alveg ólíkur sjálfum
mér. Það var eitthvað sem olli
því að ég varð hræddur og —
skyndilega varð ég gagntekinn
skelfingu. Ég var allt í einu viss
um að líf mitt væri í bráðri
hættu.
í sama vetfangi staðnæmdist
lestin á næstu stöð. Ung stúlka
kom inn í vagninn og settist
nokkrum bekkjum fyrir aftan
mig. Það var eins og koma
hennar hefði styrkjandi áhrif á
mig og deyfðu hin undarlegu og
óhugnanlegu áhrif, sem höfðu
gripið mig fyrir stundarkorni
síðan.
Hvað hafði eiginlega verið að?
Ég sneri mér við í sætinu og leit
á hana, um leið varð mér litið
á þremenningana, og þá allt í
einu uppgötvaði ég leyndarmál-
ið.
Sá sem sat í miðið var dauð-
ur, — steindauður. Hinir tveir
studdu líkið til að halda því
uppréttu og létu sem þeir svæfu.
Þegar ég fór að átta mig á
þessu, var ég ekki lengi að sjá
hvernig í öllu lá.
Glæpamennirnir og fórnardýr
þeirra höfðu verið einir í vagn-
inum, og á milli tveggja stöðva
höfðu þeir skotið manninn, og
skotið hafði ekki heyrzt vegna
skarkalans í lestinni.
Áður en þeir höfðu getað
rænt hann og komið sér burt,
hafði ég komið eins og fjand-
in úr sauðarleggnum.
Á tímabili höfðu þeir ætlað
sér að koma mér fyrir kattar-
nef líka, en koma ungu stúlk-
unnar bjargaði mér. Ég sá nauð-
synina á því að koma okkur
báðum* út úr lestinni á næstu
stöð, áður en morðingjarnir
vöknuðu af hinum „væra svefni“
og gripu til vopnanna.
En hvað átti ég að gera? Þetta
var auðsjáanlega siðprúð stúlka,
og í Ameríku, öðrum löndum
fremur, telst það til hinnar
mestu ósvinnu að ávarpa stúlku
sem maður þekkir ekki.
Samt sem áður, þegar við
komum á næstu stöð, herti ég
upp hugann og reis á fætur.
28
HEIMILISRITIÐ